“Je kunt toch wel merken dat je geen twintig meer bent”, hoorde ik die dag in oktober 2010 regelmatig.
We waren met z’n veertienen met de trein een dagje naar Amsterdam. Ik had de zonnebril thuis gelaten, maar een opvouwbaar parapluutje meegenomen.
Om half negen werden we verwacht bij Atelier Helderrood waar Ellen ons opwachtte met een kopje koffie. Daarna ging het per auto naar Hoogeveen. Ellen had een plattegrondje van Amsterdam voor ons uitgeprint met een stuk of 12 galerieën. En zo gingen we, eenmaal in onze hoofdstad aangekomen, lopend op pad. Ik was de enige die een pasje voor het openbaar vervoer in Amsterdam had. Ik nam me voor om die alleen in geval van nood te gebruiken. Je wilt je toch niet laten kennen hè?
We hebben veel gezien. Van hedendaagse kunst, realistische tot abstract. Op een gegeven moment doken we van de ene zo in de andere, zoveel leuks was er te zien. De abstracten van Russel Frampton maakten op veel van ons nogal indruk. Je kon de sfeer van de Engelse landschappen helemaal herkennen. Er was veel van hem te zien in Galerie Smelik en Stokking. Daar hadden ze ook veel bronzen beelden. Ik viel helemaal voor de koeien van Gerard Brouwer. Er was veel moderne kunst die er schreeuwerig uitzag daar moet je van houden. Ik niet.
Je krijgt wel inspiratie door werk van anderen te zien. Bij de meeste galerieën werden erg leuk ontvangen Bovendien is het toch leuk om als groep zo door Amsterdam te lopen. In de Morren Galerie waar veel werk hing van de Zuid Afrikaanse Candace Charlton vond ik de meeste aansluiting. Mooie vrouwenportretten en landschappen, het onderwerp duidelijk uitgewerkt, maar de achtergrond vervaagd in prachtige warme kleuren
Aan het eind van de middag hadden we al heel wat kilometers afgelegd.
Ingrid had steeds gezegd dat ze zo graag naar galerie Arta Casa wilde, maar die konden we maar niet vinden. Die bleek toch wat uit de richting, Kerkstraat 411. Vooruit… we hadden nog even de tijd. Veel verder dan het bankje voor die winkel/ galerie kwam ik niet. Maar ik was niet de enige. Toch was deze galerie een schot in de roos. Helemaal de stijl van Ingrid en meerderen van ons. Tja… toen moesten we hetzelfde stuk nog terug. Langs de grachten was er nog van alles te beleven. Een man in een bootje met een klein draaiorgeltje had veel bekijks en luisterpubliek. Met een klomp aan een hengel haalde hij wat geld op.
Toen we uiteindelijk bij ons restaurantje Dubbel aankwamen slaakte iedereen opgelucht een zucht. Onze arme voeten kregen even rust. Het eten was uitstekend, slibtong voor mij. Mmmm….. Die werd nog netjes aan tafel voor me gefileerd. Iedereen was tevreden.
Om half negen ging onze trein . Dat werd opnieuw een half uur lopen, maar nu in de regen. Ik had m’n paraplu niet voor niks meegesjouwd. Op het station kon ik hem meteen weggooien, helemaal kapotgewaaid. Wat waren we blij toen we eenmaal zaten. Ideaal zo’n dagje met de trein. Een topdag!
Bedankt Ellen!