Een dag uit onze zeilvakantie naar Noorwegen:
Hierna stond Wim bijna constant aan het stuur in z’n gele pak. “Moet je je manneke toch eens zien”, meldde Jaap. “Ik vin oe een held”, schijn ik gezegd te hebben. Ik stond heel wat angsten uit in ons hondenhok. Om half drie ’s middags kreeg ik het even heel benauwd toen schipper Jaap ging liggen slapen en Wim, die in z’n hele leven nog nooit gezeild had, in z’n eentje in dat zware weer aan het roer gekluisterd stond. Ik ben altijd wat pessimistisch in zulke omstandigheden en denk alleen maar: Als de kinderen nou maar de verzekeringspapieren kunnen vinden!
Volgens Jaap is de Hilde Baudine een zelfrichtend schip dat vanzelf weer overeind komt wanneer het onverhoopt zou kapseizen. Daarom zat iedereen in zwemvest aan een life line vast.
Toen ging ik ook naar de kuip in zwemvest. De wind zakte gelukkig iets af. Ik was wel niet ziek, maar lekker is anders. Het toiletgebeuren kostte veel tijd , moeite en blauwe plekken. Op biscuits kwam ik de dag wel door. Glenn lag languit achterin de life-line vast te houden en probeerde zich niet te bewegen. Juul al net zo… hing om de bolder. Greta, Wim en onze schipper deden zich te goed aan Marsjes, chips en soep.
Toen we de Deense haven Thyborön naderden was de storm wat verder afgezwakt . Met bv windkracht 5 hadden we de haven hier niet aan kunnen doen vanwege een vervelende branding en hadden we nog uren door moeten zeilen naar een zuidelijker gelegen haven.
Dan plotseling toen de motor werd gestart, kwamen Glenn, Juul en Gerdie weer overeind of er niets aan de hand is. Het was lastig binnen varen, want volgens Jaap is het stuk branding het gevaarlijkst. Maar met behulp van de goede ogen van Glenn en Wim en toch de ervaring van onze schipper liep dit avontuur goed af. Toen we achterom keken zagen we pas hoe gevaarlijk smal de vaargeul is tussen de rotsen die dicht onder het wateroppervlak te zien zijn! Wat een dag!
Waarom ik aan deze ervaring denk? Ooit, in 1960, na de uitreiking van zijn diploma als scheepswerktuigkundige werd hij uitgenodigd om donateur te worden van de KNRM, wat hij meteen deed. Nu kregen we een uitnodiging voor een uitje naar Urk namens de KNRM, de Koninklijke Nederlandse Reddingsmaatschappij. In 2010 toen Wim 50 jaar lid was van de KNRM zijn we ook al naar Urk geweest voor een toespraakje, een speldje, wat lekkers èn een tochtje op een reddingsboot. Nadat Wim de 60 jaar had volgemaakt was het coronatijd en bleef het bij een felicitatie per post. Dat willen ze nu een herkansing geven. Zonet heeft Wim onze komst per telefoon aangemeld. Je ziet het, water blijft altijd trekken.
Foto: Toen Niesje voor het eerst deze foto zag, zei ze meteen: Doris Rijkers. En zo bleef het…