Hetty Site

Veenhuizen

“Wanneer je straks met Pinksteren naar de camping gaat bij Johan en Joke moet je dit lied wel mee kunnen zingen hoor”! Het was 2008 en we waren met Robin en Eva  onderweg naar het Gevangenis Museum in Veenhuizen. We zetten de Grolsche Hofzangers op en hun lijflied, een ode aan de Achterhoek, schalde door de auto. Robin hoorde het en zong gelijk al enthousiast mee:
Den Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart.
Veur mien is ’t de parel van heel Gelderland.
Zo kan hij straks met een gerust hart mee naar Vorden… de Achterhoek in!.
Robin was al eerder naar het Gevangenis Museum geweest, maar wilde dolgraag nog een keer met Eva samen. We haalden Robin van school en Eva uit Sleen. We hadden een lunchpakket bij ons met gebakken ei en hun favoriete chocoladebroodje. Het ging erin als koek. In Veenhuizen letten we op de namen van de huizen: Bid en werk.., Werken is Leven…, Orde en Tucht. We komen ook langs Norgerhaven, een echte gevangenis. “Ik zou hier niet graag willen wonen”, merkte Eva op. “Stel je voor dat er een boef ontsnapt!”
In het museum deden ze de speurtocht met vragen voor 10 jaar en ouder. Het ging ze allebei prima af, voor allebei een hele leuke ervaring: de film in een afgesloten kooi met een stevig hek er omheen, de schandpaal, de cellen, de rechtszaal. Daar ging Eva gelijk op de stoel van de rechter zitten en Robin stond in het beklaagdenbankje. Ze hielpen mee om de straf te kiezen.
Het werd een boeiende middag met een ijsje met chocola aan het eind. Natuurlijk doken ze het winkeltje even in en Eva koos een vergrootglas,  Robin ging voor een stel handboeien. “Mag ik ook wat kiezen”? Wim kwam met een zakflesje Bajesbitter aan.
Wim is helemaal geïntrigeerd door het gebouw naast het museum dat er ook als een gevangenis uitziet en informeerde er naar bij de kassa. Het blijkt een splinternieuwe gevangenis te zijn die nog nooit gebruikt is en ook niet gaat worden. Hij is nl niet brandveilig genoeg! Binnenkort wordt die  weer afgebroken!…. Ja…. afgebroken!
Eenmaal thuis sloeg Robin meteen Judith in de boeien. “Jammer … nu kan ik niet afwassen”, reageerde die adrem.
Het was toen tijd voor mijn schilderles en toen ik weer thuiskwam had Wim een avondje voetbal voor de buis gehad mèt Bajesbitter. “Wel een apart smaakje”, vond hij.

Allebei moesten ze wel even voelen hoe het is om aan de schandpaal te staan.