Nu ik al die verhalen van mij nog eens voorbij zie komen zie ik in ons leven behalve onze kinderen natuurlijk, erg veel dieren voorbij komen. Voor mij is dat iets gewoons, geboren op de kleine en knusse boerderij De Haar en opgegroeid op boerderij De Boomgaard. Maar Wim noemde zichzelf graag een stadskind, geboren en getogen in het stadje Hattem. Behalve de koeien van de boeren in de binnenstad was er weinig ruimte voor dieren. Bij hen thuis heb ik ook nooit een hond, kat, kanarie of goudvis gezien. Wel vertelde hij graag over de koeien die in het voorjaar vanuit het stadje naar Homoet gebracht werden, de uiterwaarden van de IJssel. Alle kinderen in Hattem hadden zo’n dag vrij, een feestdag voor de kinderen. Dan werden de koeien op de markt bij de kerk en stadhuis gebrandmerkt zodat je kon zien van wie die koe was. Zal wel een apart luchtje geweest zijn. Nee… Wim zou nou niet meer in Hattem kunnen wonen, vond hij. Het was zijn Hattem niet meer.
Nu heeft hij toch meer dan de helft van zijn leven dieren om zich heen gehad. Aanvankelijk kwam er alleen een hond, maar eenmaal aan het Schoolpad kwamen er behalve Kim ook Scott, katten, schapen, geitjes, pony’s en kippen. Toen we ouder werden werd de veestapel wat ingeperkt, maar toen hij toch met mij op een woensdagmiddag het zoveelste flessenlam ergens ophaalde omdat ik het zo leuk vond om flessenlammeren te vertroetelen, keek Robin die mee mocht me ineens aan. En toen kwam het: ’Opa houdt wel veel van je dat hij dat allemaal voor je doet’. Ja dat deed hij, maar ik zag hem zelf ook genieten van dit leven op ons boerderijtje aan het Schoolpad.