Ik was gewaarschuwd. Rob mailde dat jaar aan het begin van de herfst dat het tijd werd om de Herdwicks op te halen voor het dekseizoen. Zo konden we ons alvast voorbereiden op het afscheid. ‘Hebben we straks niks meer om naar te kijken als we hier met de koffie zitten’, zei Wim toen al. Het was altijd onze geliefde plek daar op de schommelbank bij de wei. Er was altijd wel iets te zien. Ik haalde maar eens wat groenteafval op en meteen als de dames zagen dat ik wat in mijn hand had kwamen ze al aanrennen, zelfs de Schot onder hen. Die was nooit zo aanhalig maar had zich maar bij de Herdwicks aangepast. Ook hier zijn het verschillende karakters. Een paar aten uit mijn hand maar anderen kwamen wel dichtbij maar wachtten af. Maar nieuwsgierig waren ze allemaal.
Het scheelde dat we er ’s winters toch niet meer konden zitten, zo misten wij ze ook minder.
Zo hebben we jarenlang genoten van de schapen, eerst met eigen kleine kudde en later van de schapen van Rob.