Mijn beide opa’s waren doof. Nee, ik heb nooit een gehoorapparaat gezien, want als je maar wat harder praatte konden ze je nog wel volgen.
Het ging met opa Bijenhof nog net goed toen hij bij de Hoge Weide de onbewaakte overweg passeerde. Later vertelde de vrouw uit het witte huis ernaast dat hij nog net een trap harder had gedaan en net voor de trein heen kon schieten.
Opa Eggink had opoe moeten beloven dat hij wanneer hij bij ons was geweest bij de onbewaakte overgang op het Medler af moest stappen, ook vanwege zijn doofheid. Dat deed hij altijd trouw. Als hij met een verjaardag een dagje bij ons was geweest fietste ik met hem mee tot aan die spoorwegovergang. Dan stapten we af en namen afscheid. Als hij dan weer op de fiets zat ging ik terug. Ik denk dat het op mijn verjaardag in 1959 of 60 was dat we daar ook afscheid namen. Maar toen hij bij de Ruurloseweg op het Medler aankwam en over wilde steken naar de Schooneveldsdijk, werd hij geschept door een vrachtwagen, had niks horen aankomen.
Hij kwam in het ziekenhuis in Lochem terecht, hersenschudding, een hoofdwond en wat meer. Toen hij weer bij zijn positieven kwam lag hij bij het raam en toen hij naar buiten keek zag hij precies het beeld dat hij 20 jaar ervoor in een droom of visioen had gezien. Hij met verband om zijn hoofd bij het raam en hetzelfde uitzicht.
Hier zit tante Heintje bij hem en is het verband al weer weg.
