De achterkant bij Huize De Wiersse. Ook toen al werden de tuinen af en toe opengesteld voor publiek. Nu is het 3 x per jaar, te beginnen ergens in mei wanneer de rhodondendrons bloeien.
Zondag 13 februari—En zo gaat het leven maar verder, zitten alweer midden in februari. Het lijkt wel dat we nu nog winter krijgen, erg koud gelukkig niet. Hendrik zag daar altijd tegen op en ik heb er ook een dikke hekel aan.. Niet dat het me wat doet, verkouden ben ik maar zelden, maar ja, ik houd van warmte. Ik heb al wel eens gezegd, we moesten ’s winters naar Italië kunnen gaan, net als de trekvogels, maar dat gaat nu eenmaal niet en zo moeten de kleren het maar een beetje schappelijk maken. Ik geloof eigenlijk dat er veel meer zieken zijn dan nodig was. Er zijn nog een hoop mensen, bij ons in hoofdzaak gereformeerden, die zeggen dat al wat je overkomt is Gods wil… als je een kind moet missen door een ongeluk, als je zoals verleden jaar bij Kasteel de Wiersse iemand door onoplettendheid zijn 12 jarig zoontje onder zijn eigen wagen kreeg en op slag dood was… dat heet dan allemaal Gods wil? Nee, Hij zou niets liever zien dan dat al zijn schepseltjes gelukkig en gezond en… gehoorzaam door het leven gingen. Maar Hij kan toch moeilijk zijn goede wetten veranderen omdat het bij overtreding zo zeer doet! Waar of niet? Het is goed. Wat we zaaien moeten we ook maaien. Alles is dubbel. Maar die arme man bij dat kasteel dan, hoe moet dat dan? Ik heb hem geschreven dat mijzelf bijna net zoiets overkomen was. We hebben vroeger geprobeerd zelf elektrisch te maken met wind. Een hoge paal bij huis, daar zaten de wieken aan, maar ’t was niets begonnen. Ik brak de boel af, groef die paal los die onverwacht omviel. Ik kijk hem na, en daar staat Jan, toen nog een kleine jongen. Vlak voor zijn voeten valt die boom neer. Wat ben ik geschrokken! Ik wist wel dat Jan daar ergens liep, maar verder had ik mij daar niet aan gestoord. Ik had het nergens mee verdiend dat mij dat toen goed ging. En wat zou ik hebben moeten doormaken als mijn jongen daardoor gedood was! Ik geloof onder alle omstandigheden, schuld of geen schuld,, maar God gaat met ons mee. Denk maar eens aan wat Jezus zei toen zo’n jongen een mus uit de boom schoot: Geen musje valt ter aarde zonder de Vader. De mensen lezen graag: geen musje valt ter aarde zonder ( de wil) van de Vader, maar dat staat er niet. Hierin ligt een onmetelijke troost voor ons kleine mensen. God gaat met ons mee en lijdt met ons mee.
Ja meisjes, de ouwe Johan filosofeert graag, je moet hem maar nemen net zoals hij is. Ben nu 77, jongens wat een ouderdom hè? En nog steeds fit. Och mijn body raakt een keer versleten, nou ja, maar dat ben ikzelf toch niet, dat zal zich dan wel weer redden. Ik vertrouw op Hem, d.w.z. bij tijden, soms slaapt dat alles en denk ik niet verder dan mijn neus lang is. Nu krijgen we visite, stop.
Dinsdag 15. –Inderdaad, naarmate we liefhebben lijden we met een ander mee, daaraan kunnen we de stand van ons geestelijk leven afmeten. God die zij ganse schepping bemint en daarin Zijn vreugde vindt, ook in het scheppen van nieuwe werelden, lijdt daarom het meest. Een koe voelt er niets van als haar kameraad dood gaat, als hij zijn poten maar voor zich houdt. In Linde had je vroeger , ik meen drie ongetrouwde broers die op een boerderij De Weeerd woonden. Nu die leefden echt voor zichzelf. Op een nacht ging er een dood, de ander die bij hem sliep, had de andere morgen gezegd: Ik wist al niet wat die doender vannacht had te traen”.
De kinderen zijn weer begonnen met melken, het is nu zowat half 7 ’s morgens. Nu zal ik maar stoppen en helpen hun. We hadden eergisteren weer een drukke, plezierige dag. De beide kinderen die in De Steeg wonen waren gekomen. Met mijn verjaardag, 8 februari, hadden ze niet gekund.
Nu mijn nichtjes, Dina en Heintje, mijn hartelijke groeten en Gods zegen op uw werk.
Opa Johan