foto: Eén van de boeken van Henri Nouwen.
Een paar weken geleden kregen we bezoek van buren die naast ons in Hengelo woonden. De laatste jaren waren de contacten wat minder omdat wijzelf te veel met ons leven met Mark bezig waren. Toen we met Kerst een kaart met wensen kregen van buren uit die tijd in Hengelo beseften we ineens dat ze niets van onze strijd om Mark en zijn overlijden af wisten. Toen schreef ik hen om het een en ander te vertellen. Nu kwamen ze bij ons en we hadden een mooie dag samen met veel gesprekken. Ze namen het boek MARK mee en nu reageerde Henny hier op met een indrukwekkend en ontroerende mail.
Ze vulden het aan met een gedicht dat Henny schreef rond 1970 voor een onderwijzeres van zijn school in Hengelo die depressief thuis zat. Hij had in die tijd een mooi boekje ‘Met open handen’, geschreven door Henri Nouwen, gelezen. De gedachte van die open handen raakte hem. En zo kwam hij tot dat gedicht.
Henny schreef: De gedachte ‘met open handen’ is voor mij iets heel fundamenteels geworden. Maar ik realiseer me ook hoe moeilijk het kan zijn om met open handen door het leven te gaan. Misschien kan het bijgevoegde gedicht jullie soms bij terugval een beetje helpen.
Met open handen door de wereld gaan
en wachtend in het leven staan.
Vertrouwen dat de vreugde terug kan komen,
alleen misschien wel anders dan we willen dromen.
Met open handen bij je naasten zijn,
en bij het voelen van die diepe pijn,
die martelt jou in lange slapeloze nachten,
geloven dat je toch een nieuwe toekomst mag verwachten.
Met open handen wachten telkens weer,
en hopen ondanks alles, keer op keer.
Geloven dat het goed is ook op slechte dagen,
omdat je leven door een Ander wordt gedragen.
Met open handen in de leegte staan.
O God, ik kan, ik durf het soms niet aan.
Dat zo nu juist de wet moet zijn,
die zegt hoe ’t water van het leven wordt tot wijn.
Dank je wel Betsy en Henny