Het blijft een komisch gezicht. Drie kloeken in de struiken die de wacht houden over twee kuikens, één witte en eentje met een zwart kruis op de rug, een cadeautje van vader Hendrik. Deze Hendrik is een Exequer Leghorn, wit met hier en daar een zwarte streep. Ooit kreeg ik een stel jonge hennetjes van Rob, allemaal van dit soort. Daar is Hendrik nog een verre nazaat van.
De hennen die ik vorige zomer van Rob kreeg zijn wel leghorns maar in verschillende kleuren. Drie er van lopen nu te moederen, een koddig gezicht. Kom er niet te dichtbij want nu heb je drie woedende moeders die je op afstand houden.
De andere kip met twee kuikens gaat haar eigen gang en heeft een heel donker en een wit kuiken. Terwijl de drie moeders met kuikens netjes ’s avonds het trapje op gaan op weg naar hun legnest, blijft de moeder van twee met haar kroost nog buiten. Ze zien er goed uit en er staat voer en water onder snavelbereik in de ren.
Wij moeten het intussen doen met één ei per dag. Het wordt wel bijna aangereikt ’s morgens. Ik hoef me niet eens te bukken want de bloembak die fungeert als legnest staat drie meter vanaf de deur op heuphoogte..
Wat Wim er van vindt? Zijn gevoel is wat dubbel over de uitbreiding. Hij geniet er zichtbaar van en toch zie ik hem denken: ’t Zölt wel weer allemaole hanen waezen’.