Mooi is het als je iets kunt nalaten. Mooie herinneringen zijn al wat. Soms iets meer dan dat.
Net voor ik het huis uit ging om in Hattem mijn eerste werkkring te vinden ging ik met Diny een dagje naar Arnhem. Daar woonde tante Toos in het Diaconessenhuis. Toos was de jongste in het gezin Gerbscheid en was diacones geworden, verpleegster in het Diakonessenziekenhuis, operatiezuster zelfs. Ze is nooit getrouwd, maar had een warme en vriendelijke uitstraling en een wijs woord voor iedereen.
Ze was de steun voor haar oudere zuster Anna, de moeder van vader Hein en onze opoe uut Mossel. Zeker ook de lievelingstante voor al haar neven en nichten.
Ze had in dat Diaconessenhuis een mooie kamer en een dienend leven dat haar veel voldoening gaf.
Zo waren Diny en ik die zondag in 1962 al vroeg in Arnhem en konden we eerst nog een kerkdienst meemaken in haar Diaconessenhuis. Daar zong Jules de Corte, hij was ook kerkorganist. Ik kende zijn liederen al wel maar nu zagen we hem in het echt. Ook hier zong hij: Ik zou wel eens willen weten waarom….?
Ik ben het nooit vergeten.
Vanmorgen begon ds Jan de Korte zijn welkomstwoord met dit lied. Hij wilde het lied laten horen met beelden er bij.
Meteen kwam een van onze medekerkgangers Bea met de opmerking dat ze dit lied een week geleden had gehoord en dat ze het de hele week niet meer kwijt kon raken. Het bleef maar in haar hoofd rondspelen.
Misschien hebben we dat nu ook allemaal. En Bea? Die raakt het vast nooit meer kwijt. Zal ze niet erg vinden.
Tja… die Jules heeft echt wat nagelaten.
