Er is nog heel wat te leren, blijkt nu. Al heb je 80 levensjaren achter de rug met toch heel wat leermomentjes… Er zijn van die aangeleerde handelingen die je kunnen opbreken. Ik ben er vaak tegen aan gelopen omdat ik dacht dat ik altijd moest doen wat van me verwacht werd. Als mensen je iets vragen of opdragen dan doe je dat toch…? Toch had ik er de laatste jaren minder last van. Wim was er en floot me op tijd terug als hij vond dat ik iets beter niet kon doen. Nu balanceer ik opnieuw tussen wat ik denk dat ik moet doen en wat ik beter kan laten voorlopig.
Ik had in overleg na een gesprek met de huisarts een afspraak gemaakt met de praktijkondersteuner. En dat was gisteren. Ik kwam er totaal ontredderd vandaan. Ze had waarschijnlijk wel wat dingen meegekregen van wat we de laatste jaren meegemaakt hebben, maar om het er ook nu weer over te hebben was iets waar ik niet op gerekend had. Ik dacht dat ik het gewoon over Mark kon hebben. Dat kan in gesprekken met mijn naasten prima. Die hoef ik niks meer uit te leggen. Maar in dit half uurtje raakte ik totaal van de kook. Mijn grote brok verdriet barstte los. Ik ging er van uit dat ik wat handvaten zou krijgen om mijn leven weer te kunnen oppakken, maar hier werden alle zere plekken weer open gekrabd. Ik had de rest van de dag nodig om bij te komen…. En nog. Ik was blij met Anja die meteen kwam toen ze in de gaten kreeg dat ik er doorheen zat.
Vanmiddag was ik samen met Janny en Rien in de Schepershof om de liturgische schikking voor de 1e Adventszondag te maken. Een lange bos takken met groen van de levensboom, de Thuja, omwikkeld en daarvan het eerste stukje te voorzien van dood natuurlijk materiaal. Is gelukt. En ook dan kwam mijn worsteling ter sprake. Ik hoorde dat iemand die ook haar man verloren was het zo benoemde: Het is net of ik weer opnieuw moet leren fietsen…