Opruimen…

‘Komt Mark morgen nog voor de tuin?’, vroeg Wim me gisteravond. ‘Nee, die heeft morgen genoeg aan zijn voetbal’, zeg ik. ‘Drenthina moet uit naar Leeuwarden.’
‘O, dus ik moet nu die bulten opruimen buiten?’ Nadat Mark naar huis ging was ik nog even doorgegaan met het opruimen van de tuin, een soort voorjaarsschoonmaak. ‘Ja, dat zou mooi zijn of heb je er geen zin in?’. Wim is niet zo van in de tuin werken. Met veel dingen in ons dagelijks leven zijn de taken verdeeld. Bij de supermarkt is dat erg gemakkelijk. Hij pakt de boel op de band en later in de tassen in de boodschappenkar en ik reken af. Wat betreft de tuin is het dat ik knip, snoei en wiedt en dat hij de restanten afvoert. Niet zijn eerste favoriet, maar als het moet dan moet het, echter niet voor zijn plezier. Maar na een kleine zucht komt het: ’Nou, dan stel ik me er maar op in.’ En zo gebeurt het. Vandaag zijn de bulten blad en snoeisels afgevoerd. Hij ziet mij met lede ogen opnieuw gewapend met hark en snoeischaar rondstruinen. ‘Schei d’r noe maor mee uut’, heeft hij al een paar keer geopperd.
Och, dan drinken we even een kopje koffie, maar wanneer ik opnieuw naar buiten kijk krijgt dat voorjaarsgevoel me toch weer te pakken. ‘Heel even nog’, roep ik hem toe… terwijl ik naar buiten ga, de beide honden in mijn kielzog.