We hebben al een heel stel honden gehad. Allemaal prachtige dieren, zowel innerlijk als uiterlijk. Toen onze Schotse collie Laska een operatie niet overleefde vond Wim het tijd om zonder hond verder te gaan. Mark en ik waren het niet met hem eens net als buurvrouw Liesbeth. Die miste Laska net als wij. Zij liet haar vaak uit als wij naar werk of school waren. Nee, ze hoefde zelf geen hond maar vond het erg leuk dat wij er eentje hadden. Toen er op een gegeven moment een half jaar oude bordercollie in de krant werd aangeboden wilde ze graag mee om te kijken of het wat was voor ons allemaal. Wim ging overstag en reed. Kim was een aandoenlijk lieve hond. Haar vorige baasjes hadden beiden werk gekregen en deze jonge hond was te lang alleen overdag.
Ik moest even wennen aan de donkere vacht maar zowel Lies als Mark en zelfs Wim waren al fan. Dus Kim ging mee. Nog geen half jaar later verhuisden we naar het Schoolpad met zoveel ruimte om ons heen dat we zelfs een tweede bordercollie uitzochten, een pup dit keer. Dat werd Scott. Het was voor ons allemaal zo’n geweldige hond. Wim ging er mee op cursus schapen drijven. Het was mooi om die twee te zien samenwerken met onze eigen schapen. Niks veranderlijker dan een mens…

foto Scott: Henk Eggink

Scott heeft het zwaar. Alle aandacht gaat naar de pups en daarna naar Tessa. En die kleine deugnieten zijn al zo snel. Ze zitten overal aan en in.
En natuurlijk ook aan zijn stok of bal. Nee Scott heeft geen last van vadergevoelens. Hij is dan ook al een wat bezadigde oude hond aan het worden die al die drukte niet meer hoeft.Toch heeft hij een geweldig trouw karakter, maar hij zal blij zijn als de rust straks weergekeerd is.
Nu wordt hij steeds in de gaten gehouden en ’s nachts gaat hij achter het hek, dat zelfs gebarricadeerd wordt met een grote plank. Want stel je voor dat een pup er ’s nachts toch uit komt en toch onder het hek door kruipt!! En dat doen ze…Ze vinden Scott heel interessant en zien niet dat hij daar geen zin in heeft.
Nee, wij willen rustig kunnen slapen.