Ik hou van de kleur oranje, niet omdat ons koningshuis die naam draagt of het Nederlands damesvoetbalelftal daarin gekleed is, maar het is gewoon een kleur om vrolijk van te worden. Dat dacht ik ook toen we in 1968 in de Jan Voermanstraat kwamen wonen. Ons toilet had geen raam en zo’n donker hol moest wat opgepimpt en de enige kleur die er volgens mij voor in aanmerking kwam was oranje. En het was nog niet eens een modekleur toen. Het was geen goed idee. Je werd gek van die kleur om je heen, want we hadden het plafond ook maar meegedaan. Toen we na 6 jaar verhuisden kwamen er Surinaamse mensen in. Ik heb nooit gehoord wat die ervan vonden. Wie weet had ik de kleur hiermee geïntroduceerd want het werd in de 70er jaren een van de modekleuren naast donkerbruin en mosgroen. Dat werden dus de kleuren in onze nieuwe woonkamer aan de Marnixstraat: groen met gebroken wit èn één donkerbruine wand en ja… ik kon het toch niet laten…… de gordijnen aan de voorkant op het noorden werden van wollen oranje Ploegstof. Dit keer was het een schot in de roos en ze zijn nog een paar huizen verder meeverhuisd toen het allang geen modekleur meer was. Intussen hebben we al veel naturel gezien, vreselijke wilde behangetjes en alles er tussen in. Het is intussen bij ons meest naturel en wit gebleven. Soms hoor je je volgens de mode in maisgeel of oud roze te hullen, dan weer in alle tinten grijs, Dat maisgeel kan er mee door bij mij, maar ineens zag ik na zoveel jaren weer oranje. Nee die oude gordijnen heb ik niet meer, maar nu hou ik het bij een paar stroken doorzichtig oranje gordijn, heel bescheiden aan weerskanten van het grote raam, die we een paar jaar geleden meebrachten vanuit Normandië. Was ik de mode toen alweer voor….
