14-1-09 –Terwijl ik die datum toen intypte, besefte ik dat het de verjaardag van Gerke was, mijn nichtje èn 8 jaar lang mijn klasgenootje en zeker in mijn jeugd en ook nu weer een vriendin. Toen Gerhard net was geboren woonden ze korte tijd in Epe en zochten we elkaar weer op. Haar Wim gewapend met een camera. Daar danken we nog een paar mooie foto’s aan van Gerhard. Daarna… in de middentijd, zal ik het maar noemen, zagen we elkaar weinig.
Je weet wel hoe dat gaat… beiden kregen we een druk gezin… ieder woonde aan een andere kant van het land. Zij in Zeeuws Vlaanderen en wij in Hengelo voor we naar Emmen vertrokken. Beiden volgden we onze mannen. Waar je werk is, is je Vaderland is zo’n uitdrukking. Af en toe zagen we elkaar op de Boomgaard of bij een bezoekje aan haar ouders en onze tante Hermien en oom Sjoerd. En heel verrassend kwamen we elkaar als gezinnen tegen tijdens een vakantie in Susten, Zwitserland, beiden met de toen al voltallige gezinnen. Wat leuk was dat…
Daarna werden de vriendschaps- en familiebanden weer aangehaald. Wij gingen vaak bij hen aan in Soest wanneer we Rick van of naar Schiphol brachten of haalden. Al weer heel wat jaren geleden belde ze. Ze wilde haar Wim verrassen voor zijn verjaardag. Het werd een dagje uit met hun kinderen… en wel naar de Emmer Zoo. Ze vroeg me of ik nog een pannenkoekenrestaurant wist voor na het dierentuinbezoek. O ja, dat wist ik wel natuurlijk. Ik zei: ”Ik weet een hele goeie…. aan het Schoolpad. De kok zal het fijn vinden om jullie te verwennen”. Wim toverde toen geen pannenkoeken maar zijn bekende nasi maaltijd uit de hoge hoed.
Op hun 40 jarig huwelijksfeestje ontmoetten we kort daarna ook Wim en Lydia weer, gezamenlijke vrienden van vroeger. Ondertussen zijn ze ook opa en oma geworden en zo heb je altijd weer nieuwe gespreksonderwerpen. Zo komt het dat vriendschappen en familiebanden die een tijdje op een laag pitje stonden in een latere periode in je leven weer helemaal kunnen opbloeien.
We zijn nu op een leeftijd gekomen dat we rustig aan moeten doen. Zij is opgenomen door lichamelijke ongemakken en tja.. wij lopen ook niet meer als een kievit. Een paar keer per jaar gaan we naar Soest om hen op te zoeken en verder is de telefoon geduldig!
In de tuin bij tante Hermien en oom Sjoerd. Ik denk dat we hier 17 zijn