Hoe langer het geleden is dat deze notulen geschreven werden, hoe interessanter.
Eind 1959 kwam dr Bickart uit Nieuw Dordrecht een lezing houden over ‘de vrouw bij het ouder worden’. Hij onderscheidde 4 periodes in een meisjesleven, de jeugd, de pubertijd en de volwassen vrouw. Dan volgde de overgang waarna veel klachten verdwenen. Een maand later kwam zijn vrouw voor een Boekbespreking met de dames van Zuidbarge. Het boek van Jos van Manen- Pieters ‘Gods geheimschrift’ werd besproken. Het zou een voorloper zijn op de vele literatuurclubs die later ontstonden.
Toen kwam in april 1960 dhr Ganzeboom naar Zuidbarge, een vertegenwoordiger van de Spanjaard fabriek uit Borne. In die tijd werd er veel gespaard door jonge meisjes voor hun uitzet. Alles kwam voorbij: witte lakens, lakens in allerlei kleuren, rood, groen en blauw. Frotté handdoeken met bijpassende pannenlappen. Alles had hij bij zich en voordelig uitgestald En dan…als hoogtepunt: de Teddyluiers met als nieuws de bijpassende Teddy huidbeschermer tegen de rode billetjes van de baby na het liggen in zo’n natte luier. Ik zie ze nog voor me, die inleggertjes. Ik heb er vanaf 1965 ook dankbaar gebruik van gemaakt.
—Begin jaren 50 overleed er een oude buurman van ons die net verhuisd was. Als zijn voormalige twee naaste buren togen vader Hein en buurman Derk in hun zwarte trouwpak naar de begrafenis in Klarenbeek. In Vorden stapten ze op de trein, een echte stoomtrein nog met van die harde banken. Hun zwarte bijpassende hoge hoed hadden ze in het bagagenet boven hun hoofden gelegd. Tegenover hen zitten een paar meisjes, tieners nog, op weg naar hun school in Zutphen. Het waren grote giebelkonten. Ze bleven maar lachen en af en toe even vlug naar het bagagerek kijken. Het hield niet op. Pa keek eens wat er toch te zien was dat ze zo zaten te giebelen. Toen zag hij dat zijn eigen plechtige zwarte hoed in een Teddyluier geknoopt was. Het labeltje met het beertje bewoog steeds heen en weer door het gehobbel van de stoomtrein. Het was me ook een mooie combinatie. Twee boeren in een zwart pak met de hoge hoed in een luier met Teddybeertje er aan. ’s Avond werd het voorval in geuren en kleuren aan tafel verteld.—
Eind 1960 kwam dhr. van de Hof met een lezing over Geestelijke en lichamelijke gezondheid. Hij haalde een artikel aan uit de krant van 1900. Er zou in 1930 een grote hongersnood zijn in de wereld, de enige tot dan bekende kunstmest soort zou dan op zijn. Inmiddels weten we uit Noorwegen en Zweden dat de stikstof in de lucht gebundeld kan worden, zo vertelde van de Hof en zou er geen gebrek meer wezen.
En dat anno 2020 nu er problemen zijn met een overschot aan stikstof dat weer onze natuur aantast!
Soms was er een bijeenkomst met de CBTB, Chr. Boeren en Tuindersbond, of de Vrijzinnige- of de Gereformeerde Vrouwengroep. Dat scheelde in de kosten en de interesses waren toch dezelfde.
Vaak werd er aan een mannelijke spreker een doos sigaren gegeven als blijk van waardering, maar toen in 1962 ds. Pomp van de Hezenberg uit Hattem kwam om over zijn werk als geestelijk verzorger te vertellen en hij ook een doos aangeboden kreeg, bleek dat de beste man niet rookte en ging er een extra bedragje naar het goede doel, de Hezenberg. De Hezenberg bestaat nog steeds, krijgt geen subsidies en daar kunnen mensen die rust nodig hebben een tijdje verblijven om daarna verder het leven weer aan te kunnen.
Bijzonder vind ik dat dhr Griep kwam vertellen over de Stichting Arbeidsvreugd, waar mensen terecht kunnen om te werken die op lichamelijk op sociaal gebied niet in het bedrijfsleven kunnen functioneren. We weten nu dat het de voorloper is van het Werkvoorzieningsschap de EMCO.
—Onze middelste zoon Rick heeft er een goede tijd en heeft zijn 25 jarig dienstverband er al gevierd. Zo mocht ik er samen met de directeur en de personeelsconsulent een feestje voor hem van maken toen ik het boek Rick mocht komen presenteren. Collega’s en familie maakten het feest compleet. Het gaf zijn leven weer met de ups en downs die er bij horen. We zijn trots op hem dat hij ondanks zijn beperking zo’n bijzonder en waardevol mens is geworden—.
Foto: Rick, 25 jaar in dienst bij de Emco
Al lezende werd ik nieuwsgierig naar die Spanjaardfabriek in Borne. We hebben 15 jaar in Hengelo gewoond en Twente zit nog in ons hart. Ik weet niet of dhr Ganzeboom over de fam. Spanjaard zelf heeft verteld maar ik vond een indrukwekkend stukje geschiedenis over deze Joodse familie Spanjaard. Door een klik op de titel kun je even meelezen.