Jaren 60–Opnieuw kwamen de Korsetten en Bh’s weer langs met mevr. Boels- de Lange en werd er een avond besteed aan het fenomeen Moederdag dat overgewaaid uit de USA ook bij ons in opkomst was. Langzamerhand is het hier ook ingeburgerd maar dat had nogal voeten in aarde in het begin. Ik herinner me dat Pa opmerkte dat het vooral goed was voor de winkeliers, maar als hijzelf op Vaderdag wat kreeg zat hij te stralen als een kind dat jarig is.
In oktober 1962 kwam dhr Stevens een lezing houden over Veilig Verkeer, dit keer, ook vanwege de onkosten, samen met de groep van de CBTB.
Zo werd er dat jaar een bijeenkomst bezocht in de Bendien kantine waar iemand van de Zuivelcentrale iets kwam vertellen over gezonde voeding, dat werd natuurlijk ook proeven.
Van Peer kwam nu de beroemde Tomado snelkookpan demonstreren.
En wisten jullie dat er al in 1926 een Vereniging Reumabestrijding was opgericht? Voor tbc was dat al voor 1900 en is nu eigenlijk hier verdwenen als ziektebeeld.
–De Mantoux krasjes die je als kind (jaren 50)kreeg op de binnenkant van je onderarm was een laatste poging om tbc te kunnen traceren. Als ze rood werden moest je naar het ziekenhuis voor een longfoto. Bij mijn zusje was dat zo maar op de longfoto was alleen een ingekapselde tbc cel te zien. Mijn moeder en zusje kwamen met haar thuis met de uitslag en de mededeling dat zij nooit meer tbc zou kunnen krijgen volgens de longarts. In de jaren 40 waren de koeien nog niet allemaal tbc vrij. Dankzij de regels van het Landbouwschap nu wel.—
Het is 1963 als dhr. Bijtelaar komt een film laten zien en vertellen over de bewoners van het Woonwagenkamp, waarmee hij goede contacten onderhoudt. Ze hebben onderling een sterke band, het is lastig om daar als burger tussen te komen in die tijd.
—In 1984 zat er een jonge vrouw in ons volleybalteam . Ze was met een man van het Woonwagenkamp in Emmen getrouwd, maar was als ‘burgermeisje’ geboren. Hoe ze dat ervaren had, vroegen we haar. Tja, ze hield van deze jongen die nu haar man is. Toen ze zwanger werd kon kiezen tussen: met hem op het kamp gaan wonen of zonder hem in het dorp. Duidelijk. Ze zijn gelukkig geworden en zij kreeg later een mooie baan op de administratie van de Gemeente Emmen.
Eind jaren 80 had ik een jongen in de klas, hij heette Frits maar iedereen noemde hem Jonge. Hij zal naar zijn vader of opa genoemd zijn. Hij woonde met zijn vader en diens vriendin tijdelijk in een kleine caravan op een parkeerterrein. Ze waren niet meer welkom op het Woonwagenkamp vanwege de scheiding. Toen ik later op huisbezoek ging woonden ze in een gewone burgerwoning, waar ze niet konden aarden. Ze zijn daarna naar een ander klein kamp in de omgeving vertrokken—
Dhr. Bijtelaar vertelde ook over de Zigeuners. Deze zijn niet erg geliefd bij de Woonwagenbewoners. Ze hebben een andere taal en leefwijze. Ze handelen veel in goud en zilver, doen alles met muziek en waarzeggerij. In deze tijd kwam er nog analfabetisme voor. Intussen zal dat bij de Woonwagenbewoners niet meer het geval zijn.
Kerst werd in deze tijd niet meer samen met de mannen gevierd maar met de Gereformeerde Vrouwenvereniging.
