Vos proof?

‘Het zijn nog wel lillijkers’, zei Rob, maar ze leggen goed. Na de laatste aanslag op de kippen door Reintje de vos wordt het wel erg dunnetjes om het huis. De drie aardige kippen die netjes in het hok zaten ’s nachts waren verdwenen. Het was één bonk veren en alles lag schots en scheef. Ons hok dat al van de vorige bewoners was is eigenlijk op. Buurman Alle zag er geen brood in om die nog te repareren. ‘Je haalt de eieren maar bij ons’, zei Anja.
Ach… het gaat me niet eens om de eieren al is het een sport om de legplekken van de twee overgebleven kippen te traceren. Het is gewoon gezellig om kippen op het erf te zien scharrelen. De twee oudere kippen zitten hoog en droog als het nacht is. De witte zit met het jonge haantje in de hulstboom en de bruine zit als een koningin op haar troon op de hoek van de schutting. Niet slim eigenlijk want een flinke roofvogel pakt haar er zo van af.
Nu komt Rob met een paar zwarte hennetjes aan, inderdaad even nog niet om aan te zien want ze zijn flink in de rui. Ik heb nog nooit zulke kale kippekontjes gezien. Maar ze weten zich netjes te gedragen. Vandaag zijn ze voor het eerst buiten de ren geweest en hebben een deel van ons erf al verkent. Het zwarte haantje voelt verwantschap, het lijkt hetzelfde ras. Hij komt uit een ei bij Anja vandaan, uitgebroed door een stiefmoeder hier. De beide andere eieren van Anja waren niet bevrucht. En zo liep dit kleine haantje stijf achter zijn stiefmoedertje aan tot ze hem na een week of 5 duidelijk maakte dat hij zich nu zelf moest redden. En dat doet ie. De beide overgebleven hennen moeten niks van hem hebben maar binnen een dag nadat de ‘lillijkers’ hier waren had hij al vriendschap gesloten met deze nieuwe soortgenoten. Blijft leuk.
En het opengehaalde hok, denk je misschien? Dichtgeplakt met ducktape, hoop dat het een tijdje vos proof blijkt te zijn.