‘Bij mij hebben er wel meer een klappergebit.’ Rick is al heel wat gewend bij mij en nu doe ik een beetje stiekem mijn gebitje na het eten weer in en natuurlijk zag hij dat.
‘Je bedoelt bij je werk?’
Rick grijnst wat bij de gedachte aan zijn collega’s die ook wel eens zitten te hannesen met hun gebit. Tja… eigen tanden is het beste maar als je eenmaal zover bent moet je het er mee doen. Rick gaat trouw naar de tandarts en heeft zelfs een elektrische tandenborstel.
Ik begin langzaam aan te wennen aan het ondergebitje met de nieuwe voering er in en ik heb nog steeds geen pijnplekken. Dus af en toe doe ik mijn hulpstukje even uit. Gaat goed komen.
Vanmiddag heeft hij met Gerhard een kruiwagen met afval uit de tuin weggebracht. De groene container zit allang vol en wordt gelukkig dinsdag weer geleegd want er is heel wat op te ruimen in deze maanden.
Ik memoreerde pa nog. Die zei altijd: ‘In mei mo-j zeen da-j et onkruud de baas blieft. He-j et hele jaor wieter gemak van’. En zo is het… Maar mei is allang geweest en ik blijf nog steeds trekken, knippen en snoeien. Het is Wim nog lang niet rigoureus genoeg…
Hij houdt zich vooral bezig om het mollenbestand onder controle te krijgen want er is bijna 4 jaar geen klem gezet en de mollen vieren hier groot feest aan de ondergrondse gangen, de molshopen en de gaten te zien. Ze hebben hier ruim baan gehad. Nu kan Wim zelf weer op z’n knieën om de klemmen te zetten. Mollen zijn nuttige diertjes maar dit liep de spuigaten uit. Op aanraden van Agnes hebben we het ooit met carbid geprobeerd, maar de mollen verplaatsten zich alleen maar naar de wei en dat is voor de schapenpootjes ook niet je dat.
En zo zaten we vanmiddag weer bij te komen met de jongens, in de schaduw onder de notenboom die dit jaar een rijke oogst belooft.