“Wat gaan jullie vandaag doen? Een beetje klussen op het erf”, vroeg onze eigen supertandarts Prakken vanmorgen. “Je zult het wel zo geregeld hebben dat je niet op sollicitatiebezoek hoeft”. “Ik begin met de krant”, zei Wim ad rem. Tandarts Prakken is de man die me van het tandarts trauma afgeholpen heeft. Wat ik als kind heb moeten doorstaan heeft diepe sporen in mijn kinderzieltje gegrift. Ze zeggen zelfs dat ik die vrouwelijke tandarts een klomp naar haar hoofd gooide. Ik durfde zelfs niet meer naar de kapper, omdat het apparaat waarmee je kindernekje werd bijgeschoren net zo’n geluid maakte als de boor van die tandarts.
Bijna 30 jaar geleden kwamen we bij Hans Prakken in de praktijk, een net beginnend jonge tandarts. Steeds legde hij uit wat hij ging doen en echt pijn heb ik bij hem nooit geleden. Toen ik in het begin een afspraak vergeten was bracht ik de keer erop een potje bramen-appel-vlierbessengelei voor hem mee. Hij kon dat wel waarderen. Nu heeft hij net een gloednieuwe praktijkruimte met meerdere behandelkamers in de Kop van Zuid vlak tegenover het Scheperziekenhuis. En zijn assistente van toen, Henriette, werkt nog steeds in zijn praktijk, nu ook als mondhygiëniste.
Vandaag was het… inleveren van onze bovengebitten, want er wordt een soort voering ingelegd omdat je kaak na een tijdje gaat krimpen. Tja… en nu lopen we een dag te mummelen. “Ach … met een beetje gebarentaal…”, bedacht Wim, “komen we een heel end”. “Na zoveel jaar hebben jullie daar genoeg aan ….toch”, merkte Prakken op.
