“Wat gaan jullie vandaag doen? Een beetje klussen op het erf?”, vroeg onze eigen supertandarts Prakken die morgen. We kennen elkaar al zolang we in Emmen wonen en dat is intussen een flink aantal jaren.. En hij weet ook dat we al konden stoppen met werken.
“Je zult het wel zo geregeld hebben dat je niet op sollicitatiebezoek hoeft”.
“Ik begin met de krant”, zei Wim ad rem.
Tandarts Prakken is de man die me van het tandarts trauma afgeholpen heeft. Wat ik als kind heb moeten doorstaan heeft diepe sporen in mijn kinderzieltje gegrift. Ze zeggen zelfs dat ik die vrouwelijke tandarts een klomp naar haar hoofd geschopt heb. Ik durfde zelfs niet meer naar de kapper, omdat het apparaat waarmee je kindernekje werd bij geschoren net zo’n geluid maakte als de boor van die tandarts. Hans Prakken was in 1983 een net beginnend jonge tandarts, in zijn vrije tijd had hij een hobby als pakwerker bij de hondentraining, tenminste te zien aan de foto in zijn wachtkamer. Hij legde altijd zorgvuldig uit wat hij ging doen en echt pijn heb ik bij hem nooit geleden. Toen ik in het begin een afspraak vergeten was bracht ik de keer erop een potje bramen-appel-vlierbessengelei voor hem mee. Hij kon dat wel waarderen. Nu heeft hij al een aantal jaren een gloednieuwe praktijkruimte met meerdere behandelkamers in de Kop van Zuid vlak tegenover het Scheper ziekenhuis. En zijn assistente van toen, Henriette, werkte toen nog steeds in zijn praktijk, nu ook als mondhygiëniste. Intussen hebben ook meerdere jonge tandartsen uit de EU een plekje gevonden in deze praktijk.
Vandaag was het… inleveren van onze bovengebitten, want er wordt een soort voering ingelegd omdat je kaak na een tijdje gaat krimpen. Tja… en nu lopen we een dag te mummelen.
“Ach … met een beetje gebarentaal…”, bedacht Wim, “komen we een heel end”.
“Na zoveel jaar hebben jullie daar genoeg aan ….toch”, merkte Prakken op.
Foto: +/- 2008