Bij het klimmen der jaren keek ik wel eens naar vrouwen die hun man verloren hadden. Ik zag ze gewoon hun ding doen. Op de fiets, in de kerk, vaak opgewekt. Zo te zien konden ze goed met hun alleen zijn omgaan.
Zo keek ik heel vroeger toen ik net zwanger was van onze eerste , Gerhard, naar jonge vrouwen met een paar kleine kinderen. Ik had de herinneringen nog vers in het geheugen van onze moeder die bijzonder zware bevallingen had doorstaan. ‘Ie staot met een been in het graf’, hoorde ik haar eens zeggen tegen iemand. Tja… ze had niet door dat kinderen veel meekrijgen. Kleine potjes hebben ook oren, is zo’n uitdrukking die veelzeggend is. Maar ik zag in Hattem al die jonge vrouwen vrolijk en wel door het stadje lopen en gaf mij te denken dat het ook wel eens mee zou kunnen vallen. Ik ging in elk geval op zwangerschapsgym. Dat bleek een goede voorbereiding. Juffrouw van der Meulen waar we bij in woonden had vanuit haar slaapkamer naast ons het een en ander meegekregen van die eerste bevalling en vond als voormalig kraamverzorgster dat ik er gemakkelijk aan was gekomen.
Maar toen ik dus nu, 59 jaar later, alleenstaande vrouwen in kleine kring sprak, was het een heel ander verhaal. Allemaal vertelden ze dat het overleven was geweest en dat het niet gemakkelijker wordt. Het blijft lastig en ‘je moet zelf de slingers ophangen’. Allemaal hebben ze hun momenten van intens verdriet en moeten ze zichzelf blijven motiveren om er elke dag iets van te maken. Soms zijn ze al jaren alleen. Net zoals ik nu meemaak, hun leven stond ook op z’n kop. Ik gun mezelf af en toe een flinke huilbui, het lucht in elk geval op. Ik kreeg gisteren, onze trouwdag, van Anja een potje met vergeet-mij-nietjes, zo passend.
Het komende voorjaar helpt ook mee, ik kan de krokussen en ander bolletjes die ik meenam vanaf het Schoolpad wel de grond uitkijken. Van de 6 eksters die er aan het eind van de zomer waren zijn er twee over gebleven. Ik zie ze alweer met elkaar dollen. Dat wordt weer een nieuw nest jongen in de lariksen op de wal straks… Tja… ook de natuur laat zich niet dwingen..