Bijna elke dag komen we nog op het Schoolpad. Niet om op adem te komen, zoals ik verwacht had. Het is vooral om op te ruimen en uit te zoeken wat nog mee moet. Ik krijg er nu een beklemmend gevoel. Zoveel troep zie ik liggen, echt overal. En ik heb de energie niet meer om er veel aan te doen. Daarom maar elke dag een beetje. En dat terwijl het huis hier ook nog lang niet is zoals ik het graag zie. Er staan nog heel wat dozen opgestapeld.
Wim kan de komende dagen nog geen auto rijden vanwege de kneuzingen èn de zware medicatie. Dus ik ben gebombardeerd tot chauffeur. En ik hou niet van auto rijden. Ik ben verwend omdat Wim het altijd graag doet. En als bijrijder is hij ook niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust. Ik begrijp nu de ergernissen van Wim als ik weer eens een kreet slaak omdat ik iets zie waarvan ik denk dat hij het niet ziet. Snap je?
Maar deze dagen komen we ook wel door. Zaterdag gaan we met Gerhard de toestand opnemen aan het Schoolpad en moeten we een echte opruimdatum plannen en mensen durven vragen. Valt ook niet mee…..