Bijna elke dag komen we nog op het Schoolpad. Niet om op adem te komen, maar meer om op te ruimen en uit te zoeken wat nog mee moet. Ik krijg er nu een beklemmend gevoel. Zoveel troep zie ik liggen,. Hoe deden we dat eerder? Hebben we in die 29 jaar zoveel aangesjouwd wat ons gemakkelijk leek? En ik heb de energie niet meer om er veel aan te doen. Daarom maar elke dag een beetje.
Wim kan de komende dagen nog geen auto rijden. Elke beweging is enorm pijnlijk. Hij moet ook 10 keer per dag diep inademen om de longen even helemaal vol met lucht te krijgen.
Dus ik ben gebombardeerd tot chauffeur. En ik hou niet van auto rijden. Ik ben verwend omdat Wim het altijd graag doet. En een bijrijder als Wim is ook niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust. Ik begrijp nu zijn ergernissen als ik weer eens een kreet slaak omdat ik iets zie waarvan ik denk dat hij het niet gezien heeft. Snap je?
Maar deze dagen komen we ook wel door. Zaterdag gaan we met Gerhard de toestand opnemen aan het Schoolpad en moeten we een echte opruimdatum plannen en mensen durven vragen. Valt ook niet mee…..