Toen we in december 1965 voor het eerst te maken kregen met kraamzorg was dat ’s nachts nog niet zo eenvoudig. Als de kraamhulp uit Vaassen of Epe zou moeten komen had je pech. Zo hadden wij uit voorzorg onze tante Marie gevraagd om in te vallen als de baby zich ’s nachts mocht aandienen. Tante Marie van der Kolk- Liefhebber deed dat vaker en werkte als vrijwilligster samen met alle huisartsen in Hattem. Inderdaad kondigde Gerhard zich in de late nachturen aan en gooide Wim steentjes tegen het slaapkamerraam van de familie die dicht achter ons woonde. Ze was geweldig, onze tante Marie. Dokter van Haeringen gooide bij binnenkomst nonchalant zijn hoed in een hoek van de slaapkamer, liet zijn jas achter zich op de grond vallen zodat Wim die op kon ruimen en bestelde meteen maar thee met een beschuit. De echte kraamverzorgster kwam de volgende dag en nam het naadloos over. We kregen de komende dagen nog een snelcursus babyopvoeding van dokter van Haeringen dat bestond uit: gewoon alles doen wat je anders ook doet, trap oplopen, stofzuigen en praten als je er zin in hebt. Een kind moet daar aan wennen.
Maar waarom ik hier ineens over begin? Ik las hier bij Oud Hattem over de kraamverzorgsters Huizinga en Hommes. Zij verzorgden denk ik meer de wijkzorg voor de baby’s en de controles op het zuigelingen bureau van het Groene Kruis. Zo kwam de stoere zuster Huizinga bij ons op babybezoek en nadat ze ons vroeg over bevalling en de baby begon ze uit te weiden over andere kraamvrouwen die bij de bevalling in onhandige bedden lagen waar je niet bij kon om in te grijpen en kraamvrouwen die zo krijsten dat zij ze toevoegde: ’Zo ging je ook niet te keer toen je er aan begon’. Ik vergeet haar nooit weer. Zuster Hommes was de lieve variant wijkzuster. Met haar had ik liever te maken als ik met Gerhard voor de zuigelingencontrole bij het Groene Kruisgebouw kwam. Toen schoonzus Niesje daar in de Lijdenstijd eens liep met kleuter Gerard keek hij met verbazing naar dat groene kruis op of bij het gebouw en merkte op: ’Nu weet ik wel waar ze de Here Jezus naar toe gebracht hebben… kijk… naar het groene kruis’. Tja.. ook dat vergeet je nooit meer.
