Af en toe moet ik even denken aan het bedje op ons kleine kamertje naast de woonkamer. Het was behalve de plek voor bureau en pc ook een prima bedje voor een kort middagdutje. Het was de plek met de boekenplanken die gezaagd waren uit een bergroede van de Boomgaard. Toen de melkstal gebouwd werd sneuvelden er twee hooibergen en die middelste bergroedes waren van echt mooi oud eikenhout. Ben en Diny kregen er een paar planken van gezaagd en wij ook. In navolging van Ben noemde ik dit intieme plekje ook wel mijn hunkerbunker vanwege de vele herinneringen die ik er bewaarde, waaronder de spaarpot die vader Hendrik jan nog voor me gemaakt had, pontificaal met Heintje Eggink er op gegraveerd en mijn geboortedatum. Diny had zich op een van de slaapkamers ook zo’n plek ingericht.
Dat jaar na Wims eerste heupoperatie moesten we ons bezinnen op ‘hoe nu verder’… Buurman Alle dacht mee. Tja… we hadden aan het Schoolpad een beetje lastige trap. Zouden we ook beneden kunnen slapen? En dan niet in dat lage logeerbedje, zo’n twijfelaar? Buurman Alle kwam even poolshoogte nemen en zag meteen de mogelijkheden. Er kon een bed gemaakt worden van 1,90 lang en 1.60 breed, net zo breed als ons eigen bed. Iets korter, dat wel. Hij maakte meteen maar een tekening zoals hij dat voor zich zag. Zag er goed uit. Hij kwam al gauw met een zijstuk van het bed, al kant en klaar in de verf gezet. Hij heeft de steigerhouten planken, die van Mark geweest zijn, ervoor gebruikt. Er werd een stevige bedbodem gemaakt van dikke latten, ook afkomstig van die steigerhouten planken.
Ik kwam even kijken en zei zoiets als: ’Dat wordt een stevig bed, Alle’. ‘Dan moeten jullie nogal tekeer gaan, wil je hier doorheen zakken’, zei hij. Dat veroorzaakte wel even lachen bij mij, wij krukken met kapotte heup en gekneusde arm. Tussen de middag was het bed klaar. We bestelden meteen een goede matras erbij en tegen de tijd dat Wim over een jaar z’n nieuwe heup krijgt hebben we dit bedje samen beslist al ingewijd. Zo lang Wim in de kamer sliep heb ik er gebruik van gemaakt. Het sliep heerlijk. Maar toen Wim herstelde kwam de traplift en verhuisden we toch samen naar boven. Het bleef tot onze verhuizing een unieke plek voor een middagdutje of logees.
Intussen konden we samen nog verhuizen naar de nieuwe plek. Het bed is afgelopen zomer door Alle weer afgebroken. ‘Hebben jullie daar wel buren?’, werd ons vaak gevraagd. Ja wij hadden buren en wat voor buren. En dat zijn ze gebleven, ook nu nog. Gisteravond zat ik gezellig met het hele gezin daar rond de tafel, in gedachten zat Wim tussen ons in.. Je mag best jaloers op me worden wat dat betreft.