Als je ons nu wilt gaan scharen onder eeuwige vakantiegangers… heb je het toch mis, want hoewel ik me steeds verheug op een vakantie naar Groot Brittannië of een andere favoriet gaat het soms toch anders dan ik denk.
In de eerste plaats is het poetsen geblazen… anders kun je niet met een gerust hart op pad.
Ben je één keer zover en heb je 14 dagen stap voor stap alles in en om het huis proper en de bedden klaar voor de oppas… ben ik helemaal aan de lat. Het schijnt standaard te zijn. Ik zie dat Niesje ook aan het eind van haar latijn is als ze hier arriveert. Op het moment dat we wegrijden zit ik leeg naast Wim en bedenk dat het nergens zo prettig is als thuis. Waarom gaan we eigenlijk?
Zijn we aan boord van de Seatrader die ons van Hoek van Holland naar Harwich brengt vallen we na het buffet al snel in slaap -ja Wim ook- op een geïmproviseerd bedje op een bank. Wanneer we dan na 6,5 uur Engeland aan de horizon zien verschijnen beginnen we pas aan ons avontuur. Keep left zie je de eerste kilometers steeds als waarschuwing en ik moet weer even wennen aan de voorbijflitsende auto’s aan mijn kant wanneer ik over de middenstreep balanceer.
Mijn gedachten gaan de eerste dagen nog vaak naar huis, maar wanneer ik de heuvels van Yorkshire, Wales of Het Lake District zie is dat voorbij. Dat geknaag begint weer na ongeveer 14 dagen. Dan wil ik het gevoel hebben dat we ons einddoel bereikt hebben en weer richting huis gaan. Is dat zo dan maakt het niet zo veel meer uit hoe lang die tweede helft van een vakantie duurt. Ik heb geen haast meer en geniet van alle moois. We hebben dan ondertussen al zoveel nieuwe indrukken gekregen dat “huis” wat weggezakt is.
Zijn we dan eindelijk weer met de ferry terug bij Hoek van Holland… kijkt Wim verlangend naar de andere ferry die op weg naar Engeland gaat. Die wil zo weer mee. Zóóó jammer dat ik toch eerst naar huis wil.
