Frank, vooraan 2e van rechts.
Het is nog vroeg wanneer de telefoon gaat. Buurjongetje Frank meldt dat hij even eitjes komt brengen, gewoon even snel op en neer, want hij moet straks voetballen. Hij brengt zelfs nog een mooie tekening mee. Het is weer paashazentijd. Als hij weer gaat meldt hij dat hij vanmorgen "thuis" voetbalt en ik begrijp de hint. We hebben al eens beloofd om te komen kijken maar tot nu toe is daar niet van gekomen.
Wim zit nog in z’n pyjama achter de krant. Hij mag wel opschieten.
Anja en Alle hebben drie geweldige jongens, net als wij. Alleen staan die nog aan het begin en de onze zijn allang uitgevlogen, maar er is zoveel herkenbaars.
Frank is de gevoeligste, erg zorgzaam. Tim is een stuk driester en die kleine Daan is de rust zelve, maar je kunt zien dat hij alles observeert en als ik me niet vergis is die straks de slimste van het spul.
De twee kleinsten komen nu 2 x in de week, als we er zijn tenminste, een uurtje bij ons als Anja met Frank gaat zwemmen. Dan hoeft ze de hele stoet niet mee te nemen op de fiets. Ze weten de mand en kist met speelgoed van vroeger precies te staan en samen slepen we die midden in de kamer. En dan begint het feest.
De trein die Gerhard kreeg toen hij na het amandelen knippen uit het ziekenhuis kwam, is er nog. Toen ik hem indertijd-38 jaar geleden dus- ophaalde , was het eerste wat hij met z’n zere keeltje er uitbracht:”Is er een trein?” En toen ik knikte:”En rijdt die vanzelf… of moet ik hem duwen?” Ik voel nog steeds zijn teleurstelling toen ik moest zeggen dat hij hem wel zelf moest duwen. Maar… deze was wel zo sterk dat hij 3 kinderen 2 kleinkinderen en al de vriendjes en nu dus de buurjongetjes heeft overleefd.
Straks gaan we dus even bij SVBO kijken. Dat brengt me wel weer op het idee dat we ook weer eens Robins vorderingen op het voetbalveld bij DZOH moeten gaan zien.