29-11-07
Er werd vanmorgen flink gespoten en gesmeerd met anti- mug, in dit geval anti- sandfly. Iedereen heeft ineens heilig ontzag voor die kleine op onweersbeestjes lijkende lastpakken. Ook de after bite wordt al driftig aangesproken.
“ ’t Zijn sekreten. Je kunt je het beste niet douchen. Stinkende mensen …daar hebben ze een hekel aan”.( opm….? natuurlijk Dick)
Steeds vertrekken Frans en Lya als eersten en meestal volgen Frans en Rietje al snel daarna.
“Ik wil niet steeds de laatste zijn”, roept Greet iedere keer. Ach wat maakt het ook uit. “Ik hebbe mien thee nog niet op”, zei Ben pas nog, toen wij vertrokken. Zo heeft ieder z’n eigen ritme.
Gisteren kwamen we nog bij de Swingbridge. Het zou een toeristenattractie zijn. Dus wij ook 5 dollar de man betaald en gaan op weg naar de brug…een smalle brug helemaal van touwen gemaakt. “Durf jij dat?”, roept Greet me toe die aan de kant op haar Jan zit te wachten. Ik loop wiebelend 5 m. achter Wim aan de brug op. Die begint me heen en weer te zwabberen. In de verte komen ons een heel stel mensen tegen. Dan zie ik ineens de diepe kloof waar we overheen zouden moeten…….
Afgelopen…dat doe ik niet. M’n maag krimpt al helemaal in elkaar. Wim wel…hij wel…. Hij zegt altijd dat hij zo’n hoogtevrees heeft. Nou…dat hoef je dus van nu af aan niet meer te geloven. Petje af Anda…dat je dat gedaan hebt!
Je kunt ook terug met een of andere schietstoel waarmee je met een rotgang naar de overkant geslingerd wordt. Ze verzinnen wat….!!
Na de Pancake Rocks ( net een stapel..inderdaad pannekoeken) en Blowholes in Punaikaki rijden we door naar Hokitika waar we in zo’n groensteenatelier mooie sieraden zien maken.
We komen verscheidene keren over een One Line Bridge, die ook gebruikt wordt door de trein, een raar idee. Maar we weten ondertussen dat er in Nw Zeeland niet veel treinen lopen. Dat scheelt.
