Morgen hebben we in de Schepershof een bijzondere middag. Onze ZWO commissie en Vorming en Toerusting verzorgen een middag die via Kerk in Actie in het teken staat van hulp aan Papoea vrouwen en ook de Stichting Papoea Jeugd Naar School. Die laatste is mijn aandeel. Vroeger toen Nieuw Guinea nog onder Nederland hoorde studeerden een aantal Papoea’s bij ons aan het Baudartius Lyceum in Zutphen. Twee van hem woonden bij de Voortmans in Eefde. Met deze twee hadden vriendin Anneke en ik regelmatig contact. Ze namen ons mee naar dia avonden en zij bezochten onze familie in Barchem. Wij tweeën waren zo in de ban van Nieuw Guinea dat we er als juf en verpleegster wel naar toe wilden als we klaar waren met onze opleiding. Het liep allemaal anders. Indonesië nam Nieuw Guinea over. In de jaren 90 kwam ik in contact met de Stichting Papoea Jeugd Naar School en ontdekte dat er nog steeds veel voor hen gedaan wordt zoals het internaat in Merauke waar veel jonge Papoea’s uit de binnenlanden een opleiding kunnen krijgen.
Over beide onderwerpen wordt een korte film getoond. Pieter en Hennie verzorgen een maaltijd zoals die in Indonesië gebruikelijk is. Dat wordt nog een verrassing. Pieter heeft de eerste jaren van zijn leven in Nieuw Guinea gewoond waar zijn vader politieagent was. Bovendien hebben ze de muziek paraat: de Yospan is een veel voorkomende zang- en dansvorm in het nu Indonesisch deel van Nieuw Guinea. Zo komen we wel in beweging. Het is een gemeenschappelijke dans die vriendschap en verbroedering van de Papoea’s uitdrukt. Door heel Papua wordt deze muziek uitgezonden en wordt de Yospan vanaf 1980 ook vaak gedanst als uiting van protest. Vanmiddag wordt de dans nog een keer geoefend. Tja zonder mij, mijn knieën protesteerden…. Niet meer doen dus.
Foto: Wim en Sjaak bij de fam Voortman aan tafel. +/- 1958