Pats… wat een knal. Ik ben in de keuken en schrik me een ongeluk. Rick valt over het uitklapdeel van de sta op stoel die bij het achterraam staat. Het is zo’n knal dat ik denk dat de ruit aan diggelen moet zijn. Maar nee, Rick begint vanuit het hoekje tussen stoel en raam overeind te kruipen. Het kleine krukje waar hij op viel kan naar de stort of in de houtkachel. Rick lijkt nog heel. Als hij zondags even belt blijkt hij toch last te hebben van een paar tenen. En hij piept niet gauw. Hij heeft al een spierzalfje geprobeerd.
Die maandagmorgen stuurt voorman Gienus hem tegen de middag naar huis. Woensdag gaat hij toch maar even naar de huisarts en die stuurt hem toch voor een foto even door naar het ziekenhuis. Daar zitten we dan. Met Rick in een wachtkamer is nooit saai. Hij praat met iedereen. Zal hij van zijn vader hebben, trouwens oma van der Kolk deed dat net zo.
Het blijkt in elke geval geen breuk te zien en hij houdt zijn werkschoenen maar aan. De neuzen zijn net een slagje steviger dan van zijn gewone schoenen.
Het kwam goed uit dat hij thuis was want Gerhard had een paar dagen over voor zijn nieuwe klus en heeft Ricks hele financiële boekhouding doorgelicht. Het wordt nu overzichtelijker voor Rick. Alle automatische betalingen van de ene rekening en de boodschappen van de andere. Hij mag dat bij ons ook komen doen als hij weer tijd heeft. Zo blij met deze oudste. Ieder zijn ding. Rick doet hier het gras en het gevallen blad, ook met plezier. Zijn we net zo blij mee…
Deze week is Rick weer voor halve dagen aan het werk, een mooie overgang.
