Foto: foto van Wims gehavende heup, 12 april.
Het was weer afwachten. Ons geduld werd weer eens op de proef gesteld. Orthopeed van Overvest zou gistermiddag tussen 4 en 6 uur bellen met de uitkomsten van het overleg met de fabrikant van implantaten. Er was uitgebreid aandacht besteed aan een scan met speciaal filter van de gehavende kom van Wims linkerheup.
Het scheelde dat Henry en Tonny er waren, zo ging de tijd wat vlugger. We hebben fijn bijgepraat maar vanaf 5 voor 4 lag de telefoon onder Wims handbereik.
Het duurde nogal, het werd 6 uur en Wim dacht al dat hij morgenvroeg de secretaresse van de orthopedie maar weer moest bellen voor een nieuwe afspraak. Nu was het er te laat voor.
Om 5 over 6 was het toch dokter van Overvest aan de lijn. We zetten de telefoon op de speaker zodat we allemaal mee konden luisteren.
Het bleek dat het implantaat wel een optie was maar dat duurde 2 à 3 maanden voor die geleverd werd.
Dat wilde ze ons niet aandoen en ze stelde meteen optie 2 voor: de kom opvullen met donorbot. Er is zelfs een kans dat het 11 november al kan gebeuren want dan opereert ze ’s morgens al samen met orthopeed Ettema en zou het misschien ’s middags nog kunnen. Of ze plant een andere dag wanneer ze samen een plekje hebben in een operatiekamer.
Toen kwam de laatste fase van het gesprek: de waarschuwing dat er altijd iets mis kan gaan. Dat kennen we natuurlijk wel van andere operatieve handelingen, maar dit is toch een complexe operatie met meer risico’s. Een stok of een rollator kwam al voorbij en zelf een kleine kans op een klapvoet. Je wordt zo wel met de neus op de risico’s gedrukt, maar niet opereren is geen optie.
We gaan er voor…