Altijd handig als iemand je even komt helpen opruimen in de tuin. Hier aan de Torflang is er niet zoveel op te ruimen, maar aan het Schoolpad was het best een klus om de boel bij te houden en dan bedoel ik niet met omgespitte zwarte grond om de planten zoals ze dat vroeger gewend waren. Dat bijhouden aan het Schoolpad hadden we Gerald en later Rien. Waren we heel blij mee. Gek is dat. Dan wil ik van te voren de boel een beetje klaar hebben, tenminste voor het deel dat ik zelf kan natuurlijk. In het begin dat we er kwamen wonen kwam er eens per week een trouwe hulp om beneden de boel een extra beurt te geven. En wat deed ik dan? De avond ervoor was ik zo druk met opruimen dat ik net zo goed door had kunnen gaan met de stofzuiger en dweil. Ik heb nog wel het een en ander van haar geleerd. Ze begon altijd om de bovenkant van de hoge kast schoon te maken. Zo werkte ze naar beneden toe. Die bovenkant deed ik maar eens per jaar.
Ook de latere hulp gaat nog steeds uitgebreid te werk. Ik bewonder dat. Toen zij voor het eerst kwam poetste ik net zo hard mee. Ik was kapot. Nu ruim ik alleen van te voren op en laat haar verder haar gang gaan.
Als de tuinman aan het Schoolpad zo tegen deze tijd kwam had ik al heel wat blad in de tuin weg geharkt, de houten tuinset al in de beits gezet en violen en rozen gekocht om de boel wat op te fleuren. Ik had meteen maar de hoezen van de tuinset gewassen en te drogen gehangen en een schapenvacht in de wasmachine gehad. Of zou zoiets toch ‘schoonmaakwoede’ heten…?
Ooit las ik ergens in ons vakantie huisje van de fam. Laborenz in Badenhard: Wenn die Arbeitwut mir packt, setze ich mich in einer Ecke und warte bis der Angriff vorbei ist.
Die schoonmaakwoede ken ik niet meer, maar toch was ik vanmorgen al aan het blad harken achter in mijn tuin. Was lastig tussen die grove grindkeien…
Foto: Nog even een sfeerplaatje van ons uitzicht aan het Schoolpad…