Een tijd geleden alweer kwam Wim vanaf de postbus lopen:
‘Wat is dat nou weer? Wie is toch die Proeike?’ Hij heeft net een praatje gemaakt met Geert, de postbode en heeft een brief voor mij in zijn hand, een grote. Wim zit dan al wel jaren met een Achterhoekse in het bootje en weet al heel veel eigenaardigheden over de Achterhoek en zijn bewoners, maar dit is nieuw voor hem.
Wanneer er ‘proeike’ op staat moet het wel over een paard gaan. Ik denk dat Diny er misschien iets mee te maken heeft, al is dat niet zo’n schrijfster. En ik ben ook niet jarig.
Nee… het is een dikke brief van nicht Gerrie met een sticker van een paard er op en daar staat dat ‘proeike’ bij. Gerrie en ik zijn, samen met Gerke, even oud en in en om Vorden opgegroeid. Onze familie is behoorlijk close. Gerrie kwam uit de buurtschap de Wildenborch- je weet wel- van de dichter Staring die daar vlakbij op het kasteel De Wildenborch woonde. En net als ik is ze opgegroeid op een boerderij. Oom Wim, de enige broer van mama, tante Hermien èn tante Riek, was ook al gek op paarden. Ooit was hij in militaire dienst en maakte deel uit van De Gele Rijders, de soldaten te paard.
Wanneer je een paard of veulen riep om die uit de wei of stal te halen riep je altijd: ‘Proeike…proeike….’.
En ging je de koeien ophalen voor het melken dan riepen we: ‘Kodda…kodda…kodda’, een afkorting van ‘kom dan’!
Als je de kippen ging voeren riep je ‘Tsjiep tsjiep…tsjiep’ en ze kwamen aanrennen. Had opoe voer voor de kat dan riep ze: ‘Pieie…pieie’ en de katten kwamen op het voer af. Alleen de hond riep je bij zijn naam: Trixie, Sacha. Laska, Kim, Scott, Tessa of zoals nu weer Storm.
Toen Wouter eens met een Roemeens kennisje bij ons was kwamen we ook even bij de kippen en ook zij riep ze met tsjiep…tsjiep… tsjiep! Wereldtaal dus.
Maar ik ben heel blij met een brief van Gerrie.
—Nu: Ik ben zuinig op haar epistels, want Gerrie is van ons drieën de eerste die over de grens van leven en dood is gegaan. Heb mooie herinneringen aan haar.