Het is lang geleden dat Gerald zich voor het eerst op onze tuin ging storten, een Vutter met groene vingers. Hij was diep onder de indruk van ons uitzicht en heeft al veel handige tips gegeven van het 1 x per week onderdompelen van de orchideeën, het knippen van de rozen tot het op de kop zetten van een paar stukken van de tuin.
Zo bij de koffie vertelde hij dat hij ooit jachtopziener geweest is in de buurt van Velp. Laat nou onze oom Gijs daar in de buurt ook jachtopziener geweest zijn. Die woonde in De Steeg in het bos. Hij kende oom Gijs en tante Mies goed want hij moest wel eens samen met Gijs een drijfjacht helpen organiseren voor de hoge heren, vaak prins Bernhard en zijn gasten. Hij vertelde over het Jack Russeltje van oom Gijs dat ergens op de Imbosch door een wild varken aangevallen was en z’n buik was opengereten. Ter plekke werd het buikje dichtgenaaid. Het beestje overleefde het trauma.
Een tijdje later mocht Gerald met prins Bernhard en Pieter van Vollenhoven op jacht. Hij had de Jack Russell van Gijs meegenomen… zo achter zijn jas! Het beestje mocht van de prins beslist niet los, want dan zou de drijfjacht met de andere jachthonden verstoord worden. Nee, hij zou hem goed bij zich houden, beloofde Gerald.
Maar de jachthonden bakten er niks van en Gerald stelde voor om zijn hondje in te zetten. De andere jachthonden gingen in de auto en oom Gijs z’n Jackie dreef zoals het hoorde de wilde varkens de goede kant op. Er werden er 4 geschoten.
Prins Bernhard was onder de indruk en bood 1500 gulden voor het slimme hondje. ‘Dat zal ik eerst aan Gijs moeten vragen ‘, zei Gerald toen, ‘want het is zijn hond. Ik geef u alleen niet veel kans dat hij hem wil missen’. Toen kreeg hij zijn ƒ 7,50 voor hemzelf en ook ƒ 7,50 voor de hond, de normale vergoeding voor medewerkers aan een drijfjacht.
Toen hij Jackie terugbracht vertelde Gerald natuurlijk van het aanbod van de prins. Gijs en Mies hadden elkaar eens aangekeken. Een jachtopziener verdiende schandalig weinig. Toen zei oom Gijs: ‘Al bood hij 5 x zoveel dan kreeg hij hem nog niet. Hij heeft een tijdje terug ons leven gered en brand voorkomen doordat hij ons wakker blafte’.
Bovendien vertelde oom Gijs me eens dat hij dat onderdeel het minste van zijn werk vond: de weg wijzen waar de meeste zwijnen zaten…het voelde verraad aan die dieren.
Dit beschreef ik al eens in: Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe’ onder de titel ‘Het hondje van Gijs’.
Foto: dit is een andere Jackie, het Jack Russeltje van Henk en Anneke.