Even kreeg ik een flash back. Terwijl ik nog wakker aan het worden ben, komt er ineens een reclame van de STER voorbij die me plompverloren op de keukenvloer van de Haar doet belanden…. met een pan. .. een lege pan waar net de pudding in werd gekookt door opoe. Dat gebeurde toen nog, pudding koken. En opoe kon er wat van. Die was vroeger in haar dienstje opgeklommen van bellenmeisje tot kokkin. En wat wij, Diny en ik dus, daar zo geweldig aan vonden was het
uitlikken van de pan, nee niet echt likken, maar met de lepel de pan schoonschrapen. Ze liet er meestal nog een beetje extra in zitten. Ik hield vooral van dat iets aangekoekte laagje op de bodem. Even was het of ik zelfs de vanillegeur nog kon ruiken.
‘Ken ie-j dat ok nog?’, vroeg ik die keer aan Wim. ‘Ik had liever dat vel dat ‘r op zat’, zei hij. Nee daar walgde ik weer van. Wim heeft juist een herinnering aan een andere speciaal gekookte pan met vanillevla. Henry, toen al een bijdehand en snel typje, wilde even kijken wat er toch zo lekker rook daar boven op die plank en trok de hele pan met hete pudding over zich heen. Tja, dat blijft wel hangen. Ik heb hem ook nog nooit aan de pudding gezien, bedenk ik me.
Toen onze jongens klein waren had je de Saroma, lekker makkelijk. Die hoefde je alleen maar door de melk te kloppen. Daar vond ik zelf niks aan, maar intussen hadden de yoghurt en de kant en klare vanillevla gelukkig zijn intrede gedaan. Dat werden dus vlaflipjes: je weet wel: yoghurt , een beetje limonade en dan de vla. Nu voor ons tweeën werd het gewone magere yoghurt met of zonder vruchtjes of liever aten we helemaal niks toe, want we hadden genoeg aan een groenteschotel met kip. Maar ja als je dit weer ziet. We hebben ook al uit pure nostalgie eens griesmeelpudding geprobeerd, waar broer Johan zo gek op was. Hij presteerde het toen hij net drie was, dat hij die persoonlijk kookte, staande op een stoel voor het aanrecht met butagasstel.
Misschien ligt er nog ergens een pakje pudding uit het kerstpakket van Rick.
Foto: Opoe Bijenhof