De queeny’s van nu.
“Mijn zusje heeft de dag na ons feestje haar schoenen in de container gemikt”, zei een van de mede aquajogsters. “Ze stonden zo mooi maar ze kon er niet op lopen.” Het is mooi weer en we zitten na onze inspanningen voor het goede doel aan de koffie buiten op het terras bij ons Emmer zwembad Aquarena. Dat brengt de gesprekken op schoenen.. zitschoenen … chique schoenen. Onze herinneringen gaan terug naar de tijd dat queenyhakjes in de mode waren, zo midden jaren 60, net als nu weer. Brabantse Ria weet nog dat ze ze net nieuw had en dat meteen de eerste dag de beide hakken er onder weg knapten. Eerst had ze er nog even zo op gelopen zonder hakken met één hak in haar zak, maar toen ze de andere hak terugvond had ze de moed om, al was het op zondag, bij de schoenmaker aan te bellen om hulp omdat ze er zo niet mee thuis durfde te komen. Er zou anders wat gezwaaid hebben bij [i]ons moe.[/i] Die schoenmaker streek met de hand over z’n hart. Ze heeft een paar uur op blote voeten gelopen en ’s avonds kon ze haar schoenen met queeny hakjes weer aan. De volgende morgen ziet haar moeder de toch enigszins beschadigde schoenen onder de kapstok staan en zegt iets als:”Wat zie ik toch aan die schoenen van jou? Ze zien er heel anders uit”. “Nee niks hoor… ik heb er gisteravond gewoon op gedanst”. [i]Ons moe [/i]heeft het nooit geweten.
Zo wist ik er ook nog wel één. In diezelfde tijd moest ik in Zutphen de trein halen op weg naar Hattem, ook op queenyhakjes. Ik rende het perron op toen de conducteur, die in de nog open goederenwagon sprong, net op z’n fluit blies … Die greep me bij de hand en trok me naar binnen met m’n weekendtas… en daar ging de trein…… maar één van mijn schoenen op het perron achterlatend. Ogenblikkelijk riep die conducteur naar een perronmedewerker om de schoen met de volgende trein naar Deventer mee te geven. Daar zat ik dan… mèt tas en op één schoen. In Deventer werd ik opgevangen door een paar medewerkers van de NS en mocht bij hen in hun wachtruimte zitten en kreeg zelfs koffie voor de schrik. Met de volgende trein kwam mijn schoen mee en met een dikke grijns werd die overhandigd. Nee sinds die tijd kan de NS bij mij geen kwaad meer doen.
Dan roept de plicht ons weer en we gaan nog nahikkend van het lachen uit elkaar.