Nadat ik mijn boek over Mark had voltooid bedacht ik dat ik nog lang niet uitgeschreven was.
Het leven met Mark was altijd vol levendigheid en ik schreef over hem omdat ik niet anders meer kon. Er was zoveel gebeurd dat ik aan het eind van mijn krachten was en een uitlaatklep zocht. De problemen over onze jongste zoon stapelden zich op en werden zo erg op dat wij hem verloren en het hem zijn leven kostte.
Toen het boek bij de uitgever lag was het klaar, dacht ik. Er viel een zware druk van me af. Ik had iets afgerond wat niet afgerond kon worden, maar ik begon me beter te voelen. Ik kon het leven weer aan.
Ineens kwam het besef dat al de stappen die we met Mark doorlopen hadden van ontkenning tot en met de acceptatie in de laatste 4 jaar ook gold voor ons leven met Rick dat ons vanaf zijn geboorte tot nu toe gevormd heeft.
Ondanks of misschien wel dankzij zijn beperkingen is hij uitgegroeid tot een volwassen man die heeft leren leven met zijn handicap en een bijzondere plek inneemt in onze familie en zijn werkkring. Hij is eerlijk, recht op de man af en laat ons glimlachen met zijn cryptische omschrijvingen. Hij heeft een duidelijke mening over alles en is geïnteresseerd in zijn omgeving, zijn afkomst en geschiedenis.
Ons leven met Rick was een leven met heel wat obstakels, maar ook een leven waarin we dankbaar kunnen zijn om wie hij is en voor al de mensen om ons heen die Rick een plekje in hun hart gunden.
En dat wordt nu mijn volgende project.
