‘Doe maor roeg… zeg dat maor’. Wim stond op het punt naar de kapper te gaan, een paar dagen voor de lock down en ik geef hem advies mee.
‘Roeg… wat roeg, hoe roeg? ‘
‘Nou gewoon roeg, lekker wild’. Ik hoorde het mevrouw Jalving nog tegen haar kapper zeggen. Zij hield er ook van dat het haar niet helemaal in de plooi viel. Ik heb het altijd onthouden. Als ik roeg hoor, denk ik aan mevrouw Jalving uit Zuudbarge.
Wim houdt van netjes en heeft vaak iets met een scheiding en dan de rest keurig naar de zijkant gekamd. Dat mag wel eens wat losser, dacht ik. Hij is zijn krullen allang kwijt die hij vorig jaar na de chemo had gekregen.
En warempel als hij na een uurtje terugkomt heeft hij een lekker los kapsel. Als ik dan zeg dat ik dit fantastisch vind, begint hij alweer de boel glad te strijken.
‘Wist Johan wat je bedoelde?’, vroeg ik hem.
Ja, hij wist het meteen en strijkt de boel alweer glad. Ik ga meteen even met de vingers door zijn haar en schud de boel maar even weer lekker los. Het is wennen voor hem. Als we op de tv die jongeman zien die een lied ging zingen dat hij gemaakt had voor de verpleging van de corona patiënten, wijs ik hem aan.
‘Kiek, dat bedoel ik, hee hef et ok. Zie es hoe mooi dat steet.’
Wim zegt er niks op maar misschien gaat hij het zelf nog leuk vinden nu hij zo’n jonge knul met hetzelfde nonchalante korte kapsel ziet.
Nu moet ik alleen proberen op een wat nonchalante manier een foto te maken van dit losse kapsel voor hij de boel weer strak strijkt.
