Voorlopig zijn we nog meer op elkaar aangewezen dan eerder. Niet dat het erg is, we vermaken ons wel, maar zo krijg je wel meer discussies.
Ik had zondag uit de kerk een pakketje meegenomen om brieven voor Amnesty International te schrijven, Write for Rights. Er bleken 10 voorbeeldbrieven in te zitten van vreselijke situaties over de hele wereld. Om het minste word je soms opgepakt. Ik gaf Wim een paar voorbeelden van gevangenen in Colombia, Zuid Afrika Myanmar en Saudi Arabië. Vaak vanwege demonstraties voor mensenrechten en milieu. Ik merkte op dat je dat hier niet ziet gebeuren. Hier is het gelukkig veilig, we hebben hier vrijheid van meningsuiting, al vraag ik me vaak af bij grove taal van cabaretiers: moet dat nou?
Toen kwam Wim even los en stipte fijntjes aan dat het hier ook niet veel beter is en noemde het drama van de Belastingdienst en de Kinderopvang en daarop volgend de faillissementen, scheidingen, gedwongen huizenverkoop, schuldsaneringen en mensen die zomaar afhankelijk zijn geworden van de Voedselbank. Ja gewoon in Nederland. Hij blijft in zijn beleving dichter bij huis.
Ik heb intussen alle 10 brieven geschreven, ja met de hand, en merkte dat mij handschrift wel wat heeft geleden onder de geneugten en gemakken van deze tijd met toetsenborden en internet. Het zij zo. Nu kan ik ook nog een persoonlijk kaartje sturen voor steun aan hen of aan familieleden.
