‘Doe maor roeg… zeg dat maor’. Wim stond op het punt naar de kapper te gaan, een paar dagen voor de lock down en ik gaf hem dit advies mee. ‘Roeg… wat roeg, hoe roeg? ‘
‘Nou gewoon roeg, lekker wild’. Ik hoorde het mevrouw Jalving nog tegen haar kapper zeggen. Zij hield er ook van dat het haar niet helemaal in de plooi viel. Ik heb het altijd onthouden. Als ik roeg hoor, denk ik aan mevrouw Jalving uit Zuudbarge.
Wim hield eigenlijk van netjes en had vaak iets met een scheiding en dan de rest keurig naar de zijkant gekamd. Dat mocht wel eens wat losser, dacht ik. Hij was zijn krullen allang kwijt die hij vorig jaar na de chemo had gekregen. En warempel toen hij na een uurtje terugkwam had hij een lekker los kapsel. Toen ik zei dat ik dit fantastisch vond, begon hij meteen de boel alweer glad te strijken.
‘Wist kapper Johan wat je bedoelde?’, vroeg ik hem. Ja, hij wist het meteen en Wim streek opnieuw over zijn haardos. Ik ging meteen even met de vingers door zijn haar en schudde de boel maar even weer lekker los. Het was wennen voor Wim. Toen we op de tv die jongeman zagen die een lied ging zingen dat hij gemaakt had voor de verpleging van de corona patiënten, wees ik hem nog eens aan. ‘Kiek, dat bedoel ik, hee hef et ok. Zie es hoe mooi dat steet.’
Wim zei er niks op maar de laatste paar jaar leek het er op dat hij het leuk ging vinden, misschien helemaal nu hij zo’n jonge knul met hetzelfde nonchalante korte kapsel had gezien. Nu moest ik alleen proberen op een wat nonchalante manier een foto te maken van dit losse kapsel voor hij de boel weer strak zou strijken.
Ach… wat zou ik graag nog weer even door die haardos strijken….
Foto: december 2020