Dat zeg ik nog steeds wanneer mensen me vragen hoe het gaat. Op en neer en zo is het ook.
Opnieuw een dag met een gouden randje. Zit ik weer even in een dip… er komt altijd weer een moment waarin ik dankbaarheid voel voor alles wat er nog steeds gebeurt. Gisteren kwam ik thuis nadat ik de trappen bij Rick bestegen had en ook weer afgedaald, toen er een prachtige Kerstbak op me te wachten stond op een stoel naast de voordeur. Het kaartje erbij bracht duidelijkheid over de goede gevers. Zo gek dat dit soort verwennerij altijd ook een paar tranen kost. Dank lieve Canadeesjes.
Vandaag had ik weer een gesprekje met de praktijkondersteuner. De vorige keer kwam de moeilijke jaren met Mark weer boven en veroorzaakte behoorlijke onrust van binnen. Toen afgelopen zondag ook ds. Jan de Korte, die ook deze periode met ons heeft meegemaakt, weer een snaar raakte was ik helemaal van de leg en wist dat ik nog lang niet klaar was met dit achterliggende rouwproces. Het was een goed gesprek en gaf me rust. Er wordt een aanzet gegeven voor extra gesprekken en ze raadde me een boek aan waar ik veel aan zou kunnen hebben. Het eerste jaar na het overlijden van Mark had ik al verschillende boeken besteld en had ze bij de verhuizing bijna weggedaan. Ze hadden hun dienst gedaan, vond ik toen, niet wetende dat er nog een sleep achter aan zou komen. Ik had nog niet van Manu Keirse gehoord, maar het boek ‘Helper bij verlies en verdriet’ leek me de moeite waard en heb ik meteen maar besteld