Vanmiddag namen we afscheid van Roelie Manrho. Ze was al wel een tijd ziek maar vier weken geleden deed ze nog volop mee in ons overleg van de Expo- groep bij hen thuis. Ze was een zachte vriendelijke vrouw bij wie je je op je gemak voelde. We zullen haar missen. Co heeft haar erg goed verzorgd en wilde haar de laatste weken geen moment alleen laten.
De zaal bij Het Oeverse Bos was afgeladen vol en er moesten heel wat stoelen bij gezet worden. Beiden zijn hun leven lang actief geweest binnen allerlei werkgroepen in de kerk en hebben wij zelfs de onderwerpen voor het komend seizoen van V en T aan haar te danken: over de zeven deugden uit het boekje van Hanna van Dorssen: Lieve Deugd.
Ook nu bij haar afscheid hield Co de regie in handen, zocht de muziek uit waar ze beiden zo van hielden en las persoonlijk de schriftlezing die ook hun trouwtekst bevatte: Psalm 37: 1- 11. Bijna 55 jaar waren ze getrouwd en een hecht stel. De dominee memoreerde hoe ze elkaar ontdekt hadden, Roelie in de bank van de verpleegsters in de Kapel terwijl Co ook toen al organist was in diezelfde Kapel in Emmen. Hun drie dochters en de kleinkinderen vertelden ook vol liefde over hun moeder en oma. Roelie aquarelleerde graag en was dol op waterlelies die ze in alle kleuren en maten schilderde. Toch vond zijzelf de witte waterlelie het mooist net als het gedicht van Frederik van Eeden over de witte waterlelie. Een van haar dochters las het voor… heel mooi!
De Waterlelie
Ik heb de witte waterlelie lief,
daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon
uit plooit in ’t licht.
Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer….
Frederik van Eeden,
Uit: Enkele Verzen, 1898
foto: de witte waterlelie, geschilderd door Roelie