Je zou zeggen dat we hier in diepe rust zijn als je zo geïsoleerd woont als wij, maar rust is alsnog ver te zoeken. Als er een keer niks is met hond kippen of lammeren dan is het vooral Wim die zorgt voor afleiding.
Al een aantal dagen bleek hij weer meer vocht vast te houden, elke dag kwam er een halve kilo bij zijn gewicht op. Het woord hartfalen kwam langs en daar schrik je wel van. Nee, hij had er nog geen last van, alleen als hij een stukje gelopen had was hij sneller buiten adem. Toen dat gisteren opnieuw het geval was ondanks verhoging van de plastabletten belden we de huisarts maar weer want die had het over eerder doorsturen naar de cardioloog. Onze oude huisarts neemt woensdags waar en toen hij de situatie doorhad zorgde hij voor een spoedopname bij de Eerste Hart Hulp. Opnieuw door die speciale coronatent richting EHH. Ik mocht niet blijven wachten maar zou gebeld worden, tja… die corona zet het leven goed op z’n kop. Het belletje van zuster Ingrid kwam een paar uur later en Wim kreeg daar na onderzoek een extra infuus met ‘plasmiddelen’. Hij werd er druk mee, maar zo kon ik hem aan het eind van de middag weer ophalen. Morgen nog een keer door de coronatent naar de longarts, pacemakercontrole en bloedafname. Dat kon mooi in één keer. En dan volgende week een afspraak bij de cardioloog. Ik mag toch hopen dat we dan meer duidelijkheid zullen krijgen.
Foto:Vanuit de luie stoel zien we deze drukte.