Gerhard met Sacha.
Wanneer ik het over onze honden heb vergeet ik meestal deze. Weggeblokt misschien. Sacha was een pup van de hond van neef Gerrit en Irene. We woonden nu in Aalten en er was naast Gerhard ruimte voor een hondje, zo dachten we. Ik tenminste. Sacha was een kruising grote poedel met nog iets, in elk geval een jachthond die gek op water was en vooral haar vrijheid hoog in het vaandel had. Van een puppycursus hadden we nog nooit gehoord. Sacha was een lieve hond voor kinderen, maar had veel beweging nodig. Ze vond dat ze dat niet genoeg had bij ons, dus ging ze er ’s avonds vandoor. Geen idee waar ze bleef. We lieten dan de deur van de schuur open zodat ze toch naar binnen kon als ze terug was. Wim kan het nog goed omschrijven als hij ’s morgens in de schuur kwam.’Daor lig e mien met die zwatte kralogen an te kieken boaven op het koalenhok’. En als hij bij van Katwijk aankwam vroegen ze hem of hij een grote zwarte hond had. Die bleek zo’n drie km verderop gesignaleerd. Maar deze collega vond het een heel geschikte hond voor hun boerderij buitenaf. En zo verdween Sacha uit ons leven. We hebben nog een keer een bezoekje gebracht aan deze collega en vroegen hem hoe het met de hond ging. ‘Kiek daor he’j em’, zei hij en wees in de verte waar we in het weiland een spoor van water zagen opspatten. Het zag er uit of er een auto hard door de plassen reed. Dat was Sacha!