Lang geleden, in een ver verleden lijkt het nu, gingen wij op vakantie naar de Harz samen met Dick en Anda en onze jongens. We logeerden in een groot huis, een soort appartementencomplex waar we ieder een klein appartementje bewoonden met gebruik van een gezamenlijke keuken. Beneden ons bivakkeerden mensen uit Friesland en we maakten af en toe een praatje. We vertelden dat Dick en ik vroeger buurkinderen waren en hadden het over de gebruiken op het platteland van de Achterhoek. Over begrafenissen en trouwerijen, bij ziekte en hulp als het nodig was. Daar waren en zijn nog steeds buren heel belangrijk al zijn we nu niet meer zo afhankelijk van elkaar zoals vroeger.
De Friezen herkenden deze gewoonten bij vreugde en verdriet niet, wat me verbaasde. Intussen is er het een en ander veranderd. Er is Monuta en Buurtzorg.
Nu we in Drenthe wonen ervaren we nog steeds de hulp over en weer met buren. Waren het aan de Kuifmees vooral Ger en Lies, maar je kon voor van alles aankloppen bij de hele buurt om ons heen. Liesbeth wilde zelf geen hond, maar met groot plezier liet ze Laska tussen de middag uit. Rick kwam eens bloedend thuis terwijl wij er niet waren en Ger nam hem mee naar de huisarts.
En toen we naar het Schoolpad verhuisden hielp ze mee bij de eerste schoonmaak. Nog steeds hebben we contact.
Onze naaste buren hier wonen beiden 400 m van ons vandaan, ieder een andere kant op, maar ook bij hen kunnen we met alles terecht, ook over en weer. Jans heeft met de trekker al eens de hippe camper van Wim en Marjan losgetrokken, helpt met hanen vangen en slachten, staat klaar om het afvoeren van oud papier van Wim over te nemen en ontelbare andere hulp. Toen zijn ouders Harm en Wolterdina nog leefden bezochten we hen vaak en voelde een beetje als thuis voor ons.
We genieten nog steeds van de jongens van Alle en Anja. Er hoeft wel niet meer opgepast te worden maar ze offerden zich lang op om een dagje met ons uit te gaan zoals we dat ook met Robin en Eva deden.
Nu we zelf minder mobiel worden staan Alle en Anja voor òns klaar. Alle met de noodzakelijke reparaties, bedden opbouwen , sleuven graven. En vaak komt Anja langs voor een praatje om te zien hoe het gaat. Toen Wim zijn uitslag kreeg dat de Non hodgkin weg was kwamen ze met taart deze kant op.
Deze week kwam Anja even aan en bracht een plastic bak terug waar de rest van een monchou taart in had gezeten. Toen ik die later wilde opruimen zat er een leuke mok in met een plaatje met het opschrift ‘Schaop’. Zomaar. We hebben beiden dezelfde interesse wat schapen betreft. Anja bedankt!
Foto: ’t Schaop naast een nu wat gehavend knutselwerkje van Daan, ik meen voor Wims verjaardag.