Ik zie mijn opa nog zitten, op zijn vaste plekje in de keuken van de Boskamp op een soort bankje dat ooit in een stukje in het boek Mensen Onderweg van ds. Buskes een canapeetje werd genoemd. Hij was altijd in voor een gesprek en altijd ging het dieper dan gewoon. Opa had een soort ouderdomsvlek op zijn wang. Ach, dat hoorde bij hem.
Nu ikzelf die leeftijd ga krijgen zie ik in de spiegel dezelfde plek, beetje andere vorm. Ik heb hem al jaren en misschien moet ik ook denken… dat hoort bij mij. Maar als je regelmatig gevraagd wordt: ’Ben je gevallen? ’ of ‘He’j soms ruzie ehad?’, dan is het even anders. Ik smeer er trouw elke morgen een laagje kleur op maar het dekt nooit of het is er zo weer af. Ik ben er al eens bij de dermatoloog geweest maar die deed het af met: ’Daar begin ik niet aan. Kun je nooit meer in de zon zitten. Is er zo weer’.
Ik begon te denken dat ik er inderdaad maar mee moet leven dat het bij mij hoort net als bij opa.
Diny had er ook een, net zo groot en ook midden op de wang. Samen hebben we al eens wat geprobeerd met een zalfje van ETOS. Was zonde van het geld. Nu is Diny voor een ander plekje ook bij de dermatoloog geweest, ander ziekenhuis. Het plekje werd behandeld en Diny liet even haar plek op haar wang zien. ‘O die nemen we wel even mee’, sprak haar dermatoloog en pakte de stikstof er weer bij. Toen later het korstje er af was bleek het een mooie normale huid geworden.
Toen ik met dit verhaal de assistente van de dermatologie belde met het succesverhaal van Diny zei ze: ’Doen we inderdaad niet, wordt ook niet vergoed, moet je bij Huidzorg zijn. Ja, je zus heeft gewoon geluk gehad’.
Zo was ik dus vanmorgen bij Huidzorg en werd door twee dames kundig bekeken. Voor wie de volgende kreten wat zeggen. Het wordt een KTP + IPL behandeling. Iets met laseren. Zie je me straks een tijdje met een korstje op de wang.. nee, dan ben ik niet gevallen.
