Tja… wat doe je als je in het echt niet op vakantie kunt? Dan ga je even terug in de tijd….
19 september-
‘Wa’s dàt noe weer… gien water?’ We zijn net aangekomen in Keswick opnieuw op een campsite van de Camping- and Caravanning club, die zich ook wel noemt: The friendly campsite. En dat mag gezegd worden. We zijn zowel in Moffat als hier op handen gedragen. Op de fiets word je naar je plek gebracht en vanmorgen hielpen ze ons met een trekkertje van de plaats af. Eigenlijk was er hier geen plek meer… fully booked, maar omdat wij een betrekkelijk kleine caravan hebben mochten we kijken of we op het erg natte gras wilden staan. Wij wel, want we hebben goede herinneringen aan Keswick, de camping aan het meer en lopend kun je de stad in.
Maar we horen nu wel de pomp z’n best doen maar nee geen drup komt er uit. Wim ontdekt dat er een slangetje vlakbij de pomp doormidden is. Het is niet te repareren al blijft Wim puzzelen. En wanneer hij op z’n jongste broer lijkt, puzzelt hij vannacht nog door.. Nu staat de gieter gevuld klaar… ach we redden ons al gauw.
De laatste keer hier stonden we op deze camping helemaal aan het meer, het Derwentwater. Schitterend!
20 september-
Het eerste wat Wim vanmorgen meldde was: ‘Wie-j gaot niet die ene pas doen… ik hebbe d’r van edreumd dat et niet goed ging’. Hij bedoeld de Hardknott pas. Die is werkelijk om te griezelen. Er staat niet voor niets een ijscokar onder aan het engste stuk. Zo steil en smal èn bochtig dat je vanzelf stopt om van de schrik te bekomen. De laatste keer kwamen we er een man tegen in een cabriolet met twee platte banden… was natuurlijk verkeerd de bocht uitgekomen.
"Ik dache da’w dat allange hadd’n afepraot da’w dat ding nooit meer gingen doen", stel ik hem gerust.
Vandaag beginnen we maar eens rustig met een Gallery hier vlakbij in Thornwaithe. Alleen al goed om nieuwe ideeën op te doen. De meeste uitingen van kunst zijn van plaatselijke kunstenaars en ze hebben heerlijke thee. En dat is wat voor ons die thuis weinig thee drinken.
Even later gaan we op zoek naar het Lakeland Sheep and Wool Centre in Cockermouth, maar dat bestaat niet meer. Ze konden meer verdienen met het Shepherd Hotel dat er nu van gemaakt is, vertelt ons de mevrouw van het Tourist Centre. Jaren terug zagen we een perfecte demonstratie van alle schapensoorten die Groot Brittannie rijk is.
We rijden dan door naar Maryport. Wim wil nog even de zee zien. Maryport heeft een haven die droog komt te liggen bij eb. Het is de geboorteplaats van onze vriend Tom die dit voorjaar overleed. Verder is er niets te beleven en we gaan weer terug naar de bergen van het oostelijke deel van het Lake District. We kiezen voor de route langs het Buttermere.
Dit is weer het echte Lake Districkt. Het wordt hier niet voor niets het Zwitserland van Groot Brittannie genoemd. Maar er zijn er veel meer op pad in dit mooie gebied. Het zijn allemaal Vutters en gepensioneerden zoals wij. Ook op de camping zijn het zonder uitzondering leeftijdsgenoten. Er zijn opvallend veel campers, ook kleintjes met van die uitklap daken.
In dit gedeelte bij het Buttermere zie je veel Herdwickschapen, zien er wat poezeliger uit dan de Lakeland schapen. Die lijken op de Scottish Blackface, ze zijn alleen wat kleiner en smaller, dus nòg taaier.
Wij nemen een andere pas naar Keswick, eigenlijk per ongeluk maar dan kun je moeilijk terug. Was trouwens eng genoeg. ‘Wat he-j toch’, moest Wim regelmatig vragen als ik weer eens aan het handvat van de deur geklemd, een kreet uitstootte.
Onderweg naar Braithwaithe zien we maar een paar boerderijen, allemaal schapen natuurlijk die op de bergen grazen en ook koeien op het lager gelegen land. Wel afgelegen, maar… MOOI!!
21 september-
Vandaag hadden we een tochtje gepland langs het Ullswater en via de Kirkstone pas en de steile struggly road naar Ambleside en vandaar weer naar het noorden via Grassmere naar Keswick. En dat ging gebeuren, maar een regen dat we gehad hebben en een wind.
‘Kiek dat water es’, zei Wim toen we bij het Ullswater kwamen, ‘de schuumkoppen zit d’r op’. Maar het heeft ook iets bijzonders om met zulk weer in deze omgeving te rijden. We maakten een lunchstop in Pooley Bridge helemaal boven aan het Ullswater. Tom Woodgate zei 25 jaar geleden al dat ze daar zulke lekkere Shepherds pie hadden. Die bestelde ik en Wim ging voor de Haggis en de black pudding, een soort bloedworst. Zo konden we samen van alles proeven. Wij vonden het erg lekker. Toen Wim aan de ober vroeg wat er allemaal in de Haggis zat zei die:’I’ll tell you when you come back’.
Het was beestenweer toen we langs het Ullswater reden. Hier zijn oom Sjoerd en zijn vriend Bervo over gezwommen. We hebben ons laten vertellen door mensen van hier dat het levensgevaarlijk is omdat de bovenste laag wel warm kan zijn maar daaronder juist heel koud door de grote diepte van het meer. Maar het was in de jaren 30 toen deze twee vrienden door het Lake Districkt, de Dales en misschien ook wel door de Borders van Schotland reden met hun motor, want dat is het gebied van de tweed, waar kleermaker Sjoerd die prachtige kostuums van maakte. Ach ze waren jong en je wilt wat…
Toen we langs het Ullswater via Glenridding naar de Kirkstonepas reden zagen we de schapen zelfs schuilen achter de muurtjes en heggen. Maar de Citroen Picasso hield zich kranig en Wim net zo.
In Grassmere stopten we voor een kop thee en liepen we even het plaatsje in waar Beatrix Potter, de bekende kinderboekenschrijfster woonde. Van haar eerst verdiende geld van haar boeken en dat waren er meteen al 50.000, kocht ze een farm en een kudde Herdwickschapen en die zie je nog steeds veel in dit gebied. De kerk trok ook onze aandacht, erg mooi van binnen. De balken constructie was gewoon een plaatje.
We waren al bij Keswick toen ik het bord zag van de Castlerigg Stone Circle. Dat konden we nog net mee pakken. Lag er gewoon op een heuvel, schapen rondom, de Lakeland soort dit keer. Deze stone circle is meer dan 4500 jaar geleden opgericht door de toen hier wonende boeren. Het zou met handel te maken kunnen hebben en/ of met ceremonieën. De boeren hier maken zich er niet druk om. Zij kunnen aan de schaduwen zien hoe laat het is.