Het was even schrikken, toch voorlopig twee weken dicht, geen aqua joggen voor ons. En nu maar hopen dat het bij die twee weken blijft. Het zijn een van de weinige uitjes die we hebben behalve ons bezoekje aan de supermarkt, de kerk en een buurpraatje op afstand. Je begint het bijna gewoon te vinden. Automatisch hou je je in als je iemand tegenkomt. De lol gaat er wel een keer af zo, maar je kunt er niks aan veranderen. De mensen die toch feestjes gehouden hebben worden bedankt.
Gelukkig zakt het aantal besmettingen in het noorden flink af, maar we moeten mee bloeden met de rest. Het is niet anders en we komen er vast wel doorheen.
Vanmorgen hadden we dan de laatste les aqua joggen. Iedereen was er voor deze laatste mogelijkheid. Wim zal nu wat vaker de hometrainer beklimmen. Vandaag niet meer want onze trainer deed er volgens mij een schepje bovenop en ik voel nu spieren die ik lang niet gevoeld heb. Zo vergeten we hem niet!
Voorlopig zijn we nog even in de ban van de verkiezingen in de USA. En we vermaken ons met de gewone dingen van alledag om ons heen. En… veel mooie herinneringen, ja, we hebben de foto’s nog. Bij elke foto herinner ik me het verhaal en zie in een film waar en hoe het was. Ook leuk!
🙄
Foto: En ….thuis hebben we het ook zo slecht nog niet….