Je moet wel een lange adem hebben met Shetlanders. Die zijn echt niet van plan gehoorzaam je bevelen op te volgen. We hadden ze nog maar net of ze braken al door de afrastering. De schrikdraad werkte nog niet zoals het moest. Wat een loeders. Eigenlijk kon ik met geen van twee wat beginnen. Met uitgestrekte nek pakten ze een stukje brood aan maar dat was het dan.
Maar Eva kwam en begon te tuttelen met het spul. En… met Amber had ze succes. Ze kon haar pakken en borstelen en daarna maakte ze een rondje door de wei. Amber vond het blijkbaar leuk. De laatste weken kwam er even niets van, maar die dag was het weer als vanouds. Na het borstelen en een rondje lopen besloot Eva het touw af te doen en haar gewoon te vragen mee te lopen.
En … dat deed ze. Ze volgde haar gewoon los op de voet.
En met Agnes, ons logeermeisje, was het net zo. Die kon ook alles met ze. De pony’s liepen op een drafje naar haar toe. Manen invlechten, borstelen en meelopen. Net als met Eva. Zouden Ben en Diny toch gelijk hebben? ‘Iele bunt gien peerdeluu’…
Maar Sara, de zwarte, was een kwaaie. Praot mien d’r niet van! Uiteindelijk hebben we haar verkocht en toen we meer schapen van Rob kregen ging Amber ook een deurtje verder… terug naar Jans en Geesje. Liep ze weer bij haar moeder. Als ik langs fiets roep ik haar nog wel eens. Ze wil nog wel eens even opkijken, schudt even met de manen… en dat is het dan.
Foto: Eva met Amber